Γνωρίζεται ότι προσωπικά ασχολούμαι με την πολιτική, επί δεκαετίες, και πάντα καυτηριάζοντας τα κακώς κείμενα. Σε καμία περίπτωση δεν έχω την δυνατότητα να ψηφίσω κομπιναδόρους της πολιτικής, που ενώ συνολικά γνωρίζετε ότι υπηρέτησαν και υπηρετούν μια χούφτα οικογένειες διαπλοκής επιθυμούν την είσοδό τους στο κοινοβούλιο.
Σημειώνω ότι στα νότια προάστια Αττικής, και τη Γλυφάδα, διαμένουν δεκάδες πολιτικοί πολλών κομμάτων, και σύμφωνα των αυταπόδεικτων που όποιοι παρακάμπτουν ασφαλώς είναι λαμόγια, καθίσταται σαφές ότι οι εν λόγω πολιτικοί είναι προδότες του τόπου μας, ξεπουλημένοι σε συμφέροντα, και επ' ουδενί εκπρόσωποι η αντιπρόσωποι.
Όλοι, από την άκρα δεξιά μέχρι την άκρα αριστερά, από τη Χρυσή Αυγή μέχρι το ΚΚΕ και πέρα, όταν έρχονται εκλογές πέφτουν στα πόδια σου να (τους) ψηφίσεις (άραγε γιατί τόση κάψα ξαφνικά;!)
Επιστρατεύουν μάλιστα και επιχειρήματα ηθικής τάξεως για να σου δημιουργήσουν τύψεις αν δεν ψηφίσεις, από πόστερ σε δημόσιους χώρους μέχρι σποτάκια, για το γιατί το να μην ψηφίσεις δεν θα αλλάξει κάτι, ή ότι αν δεν ψηφίζεις σημαίνει πως είσαι απαθής για τα κοινά (ενώ αυτός που ψηφίζει μια φορά στα τέσσερα χρόνια και μετά σπίτι του είναι ο… πολιτικοποιημένος!! – λες και ο κομματικοποιημένος είναι ο πολιτικοποιημένος, αυτήν την τελείως ηλίθια και άκυρη λογική που παπαγαλίζει και η κουτσή Μαρία όταν της παίρνουν συνέντευξη, ότι «ασχολούμαι με τα κοινά» σημαίνει κατεβαίνω υποψήφιος) μέχρι και τα πιο απίστευτα μαρκετινίστικα λογοπαίγνια, ότι εσύ λέει αποφασίζεις για το μέλλον το δικό σου, της Ευρώπης, της χώρας σου, ή ό,τι άλλο βλέπαμε σε ένα απίστευτο προεκλογικό πόστερ μια φορά στο μετρό που είχε σαν σλόγκαν «Δράσε, αντίδρασε, επηρέασε»!!!
Κάνουν τα πάντα απέναντι στην αποχή (γιατί άραγε;) ώστε να καταφέρουν να την εντάξουν ακόμα και αυτήν ως μια ασφαλή επιλογή για το σύστημα, ώστε να μην μπορεί να το βλάψει και να μην μπορείς τελικά να ξεφύγεις από πουθενά. Όλοι λοιπόν όταν πλησιάζουν εκλογές βγάζουν σποτάκια και πασχίζουν να σε πείσουν γιατί να ψηφίσεις αυτούς και όχι κάποιον άλλον ή ακόμα και γιατί να ψηφίσεις γενικά. Ε λοιπόν, μια σειρά από λόγους γιατί να μην ψηφίσεις ΚΑΝΕΝΑΝ τους, να τους φτύσεις ΟΛΟΥΣ, καθέναν που έρχεται να μπει πάνω από σένα, να μιλάει για λογαριασμό σου και να αποφασίζει αυτός για σένα αντί για σένα.
Ο Παράφ-Ζαβάλ εξηγεί γιατί οι εκλογές είναι ένα μέσο νάρκωσης της ανθρώπινης δραστηριότητας:
«Ο νόμος, ένας αυθαίρετος, αντεπιστημονικός, εμπειρικός τύπος: είναι τουλάχιστον η καθαρή έκφραση της γνώμης του μεγαλύτερου αριθμού;
»Όχι. Εκείνοι που συμμετέχουν στη διαμόρφωσή του είναι οι προνομιούχοι (πλούσιοι ή κομπιναδόροι) που είναι επιβεβλημένοι από ηγέτες στο αποβλακωμένο πλήθος.
»Εάν θεωρούμε την άσκηση του δικαιώματος της ψήφου ως την επίσημη επιρροή ενός «πολίτη» στην ώρα του, στη Γαλλία αυτή η επιρροή είναι 1/1460 ή 1/1461 εκείνης που θα έπρεπε να είναι.
»Πράγματι, αφού συμπληρώσει το 21 έτος, κάθε τέσσερα χρόνια (δηλαδή μία φορά κάθε 1460 ή 1461 μέρες), ο ψηφοφόρος ψηφίζει (δηλαδή προσπαθεί να καταπιέσει εκείνους που σκέφτονται διαφορετικά απ’ αυτόν)· η εξουσία, απ’ την πλευρά της, λειτουργεί κάθε μέρα, κάθε στιγμή.
Γενικό δικαίωμα ψήφου λοιπόν σημαίνει: 1 μέρα δικαίωμα στην ίντριγκα, και 1459 ή 1460 παραίτησης.
»Βλέπουμε έτσι πως το γενικό δικαίωμα ψήφου είναι ένα ισχυρό μέσο νάρκωσης της ανθρώπινης δραστηριότητας. Δεν έχει τίποτα κοινό με τη λαϊκή κυριαρχία, με το δικαίωμα τού να είσαι κάθε στιγμή εξίσου κυρίαρχος με οποιονδήποτε άλλον. Δεν έχει καμιά σχέση με την ΙΣΟΤΗΤΑ».
Ο Ελιζέ Ρεκλύ συμφωνεί με το ότι το να ψηφίζεις σημαίνει να παραιτείσαι από τις δυνάμεις σου:
«O,ΤΙΔΗΠΟΤΕ μπορεί να ειπωθεί σχετικά με το δικαίωμα ψήφου μπορεί να συνοψιστεί σε μια φράση.
»Να ψηφίζεις σημαίνει να παραιτείσαι απ’ τη δύναμή σου.
»Να εκλέγεις έναν ή πολλούς αφέντες, για μεγάλο ή μικρό χρονικό διάστημα, σημαίνει ν’ αποποιείται κανείς την ελευθερία του.
»Πείτε τον απόλυτο μονάρχη, συνταγματικό βασιλιά, ή απλό βουλευτή, ο υποψήφιος που ανεβάζετε στο θρόνο, στο έδρανο, ή την πολυθρόνα, θα είναι πάντοτε ο αφέντης σας. Πρόκειται για πρόσωπα που βάζετε «πάνω» απ’ το νόμο, απ’ τη στιγμή που έχουν τη δύναμη να φτιάχνουν τους νόμους, και επειδή είναι αποστολή τους να βλέπουν ότι υπακούντε.
»Το να ψηφίζεις είναι αρμοδιότητα των ηλιθίων.
»Είναι τόσο ανόητο όσο το να πιστεύεις πως άνθρωποι, απ’ την ίδια πάστα με μας, θα αποκτήσουν εν ριπή οφθαλμού, με το χτύπημα μιας καμπάνας, τη γνώση και την αντίληψη των πάντων. Φυσικά και είναι έτσι. Το εκλεγμένο σας πρόσωπο θα πρέπει να νομοθετεί πάνω σε κάθε θέμα υπό το φως του φεγγαριού, πώς ένα κουτί σπίρτα έπρεπε ή δεν έπρεπε να γίνει, ή πώς να κάνουν πόλεμο, πώς να βελτιωθεί η γεωργία, ή πώς να σκοτώσουν μια φυλή Αράβων ή λίγους Νέγρους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Πιθανώς να πιστεύετε πως η ευφυΐα τους θα αυξηθεί ανάλογα με την ποικιλία των θεμάτων στα οποία θα επικεντρωθούν, αλλά η ιστορία και η εμπειρία διδάσκει το αντίθετο.
»Η κατοχή της εξουσίας έχει μια εξωφρενική επίδραση, τα κοινοβούλια έχουν προκαλέσει πάντοτε δυστυχία.
»Στις κυβερνητικές συνεδριάσεις, μ’ ένα μοιραίο τρόπο, η βούληση που επικρατεί είναι εκείνη που είναι κάτω του μέσου όρου, τόσο ηθικά όσο και διανοητικά.
»Να ψηφίζετε σημαίνει να προετοιμάζετε μια αισχρή προδοσία και προδότες.
»Οι εκλέκτορες πιστεύουν σίγουρα στην εντιμότητα των υποψηφίων, κι αυτό είναι ως ένα βαθμό υπαρκτό ενώ η ζέση και η θέρμη του διαγωνισμού παραμένει.
»Αλλά κάθε μέρα έχει κι ένα αύριο. Απ’ τη στιγμή που οι συνθήκες μεταβάλλονται, ομοίως και οι άνθρωποι αλλάζουν. Σήμερα ο υποψήφιος σας υποκλίνεται ταπεινά ενώπιόν σας, αύριο θα πει «φτου» σε σας. Από έναν επαίτη ψήφων έχει μετατραπεί σε αφέντη σας.
»Πώς μπορεί ένας εργάτης, που τοποθετήθηκε από σας στην κυβερνώσα τάξη, να είναι ίδιος όπως πριν, από τη στιγμή που τώρα μπορεί να μιλάει στο πλαίσιο της ισότητας με τους άλλους καταπιεστές; Δείτε τη δουλοπρέπεια του καθενός απ’ αυτούς, γραμμένη σ’ όλο τους το πρόσωπο, ύστερα απ’ την επίσκεψη σ’ έναν «υπουργό βιομηχανίας», ή όταν ο Βασιλιάς τον προσκαλεί στον προθάλαμο της αυλής του !
»Η ατμόσφαιρα του «Οίκου» δεν είναι για βαθειές ανάσες, είναι βρόμικη. Εάν στείλετε έναν από σας σε ένα άσχημο μέρος, δεν θα πρέπει να εκπλαγείτε ύστερα εάν έρθει πίσω σε σάπια κατάσταση.
»Ως εκ τούτου, μη συμμετέχετε οικειοθελώς.
»Μην ψηφίζετε!
»Αντί να εμπιστεύεστε την υπεράσπιση των συμφερόντων σας σε άλλους, δείτε το πράγμα από μόνοι σας. Αντί να προσπαθείτε να επιλέξετε συμβούλους που θα σας καθοδηγούνε σε μελλοντικές πράξεις, κάντε το αυτό από μόνοι σας, και κάντε το τώρα! Άνθρωποι καλής θελήσεως δεν θα έπρεπε να κοιτάνε μάταια επί μακρόν για την ευκαιρία.
»Το να φορτώνουμε στους ώμους των άλλων την ευθύνη των πράξεων κάποιου είναι δειλία.
Μην ψηφίζετε!»
Ο Μιχαήλ Μπακούνιν εξηγεί γιατί η εξουσία διαφθείρει αναγκαστικά όσους εκλέγονται:
«Το Κράτος δεν είναι τίποτε άλλο παρά αυτή η κυριαρχία και η εκμετάλλευση νομιμοποιημένη και συστηματοποιημένη. Θα επιχειρήσουμε να τα δείξουμε αυτό εξετάζοντας τις συνέπειες της κυβέρνησης των λαϊκών μαζών από μια μειοψηφία, εξ αρχής ευφυής και όσο αφοσιωμένη θέλετε, σε ένα ιδανικό Κράτος, θεμελιωμένο πάνω σε ένα ελεύθερο συμβόλαιο.
»Υποτεθείσθω ότι η κυβέρνηση περιορίζεται μόνον στους κάλλιστους πολίτες. Κατ’ αρχήν αυτοί οι πολίτες είναι προνομιούχοι όχι δικαιωματικά, αλλά ουσιαστικά. Έχουν εκλεγεί από το λαό επειδή είναι οι πιο ευφυείς, έξυπνοι, σοφοί, θαρραλέοι και αφοσιωμένοι. Διαλεγμένοι από τη μάζα των πολιτών, που θεωρούνται ως όλοι ίσοι, δεν διαμορφώνουν ακόμα μια ξεχωριστή τάξη, αλλά μια ομάδα ανθρώπων προνομιούχα μόνον εκ φύσεως και γι’ αυτό το λόγο ξεχωρισμένη προς εκλογή από το λαό. Ο αριθμός τους είναι αναγκαστικά πολύ περιορισμένος, επειδή σε όλες τις εποχές και σε όλες τις χώρες ο αριθμός των ανθρώπων που είναι προικισμένοι με τόσο αξιοσημείωτες ικανότητες ώστε αυτομάτως να έχουν την ομόφωνη αποδοχή από ένα έθνος, όπως η εμπειρία μας διδάσκει, είναι πολύ μικρός. Ως εκ τούτου, υπό τον κίνδυνο μιας κακής επιλογής, ο λαός θα είναι πάντοτε αναγκασμένος να επιλέξει τους κυβερνήτες του ανάμεσα σε αυτούς.
»Εδώ, λοιπόν, η κοινωνία διαιρεμένη σε δύο κατηγορίες, για μην πω ακόμα δύο τάξεις, εκ των οποίων η μία, αποτελούμενη από την τεράστια πλειοψηφία των πολιτών, υποτάσσεται ελεύθερα στην κυβέρνηση των εκλεγμένων ηγετών της, η άλλη, σχηματισμένη από ένα μικρό αριθμό από προνομοιούχες φύσεις, αναγνωρίστηκε και έγινε δεκτή ως τέτοια από το λαό, και επιφορτίστηκε από αυτόν να τον κυβερνά. Ανάλογα με τη λαϊκή εκλογή, είναι εξ αρχής ξεχωρισμένη από τη μάζα των πολιτών μόνον από τις ιδιαίτερες ικανότητες που προκρίνουν για την επιλογή τους και είναι φυσικά, οι πιο αφοσιωμένοι και χρήσιμοι από όλους. Δεν εκχωρούν ακόμα στους ίδιους κάποιο προνόμιο, κάποιο συγκεκριμένο δικαίωμα, εκτός από αυτό της άσκησης, στο βαθμό που οι άνθρωποι το επιθυμούν, των ειδικών λειτουργιών που τους έχουν ανατεθεί. Κατά τα λοιπά, από τον τρόπο ζωής τους, από τις προϋποθέσεις και τα μέσα διαβίωσή τους, δεν διαφέρουν καθόλου από όλους τους άλλους, έτσι ώστε πλήρης ισότητα εξακολουθεί να κυριαρχεί μεταξύ όλων. Μπορεί αυτή η ισότητα να διατηρηθεί για καιρό; Εμείς ισχυριζόμαστε ότι τίποτα δεν είναι πιο εύκολο να αποδειχθεί.
»Τίποτα δεν είναι πιο επικίνδυνο για την ατομική ηθική του ανθρώπου από τη συνήθεια της διοίκησης. Ο κάλλιστος άνθρωπος, ο πιο έξυπνος, ανιδιοτελής, γενναιόδωρος, καθαρός, πάντοτε και αναπόφευκτα θα κακομάθει σε αυτή τη συναλλαγή. Δύο αισθήματα έμφυτα στην εξουσία ποτέ δεν αποτυγχάνουν να αποφέρουν αυτή την εξαχρείωση, αυτές είναι: η περιφρόνηση για τις μάζες και η υπερεκτίμηση των πλεονεκτημάτων του ενός.
»«Οι μάζες» λέει ένας άνθρωπος στον εαυτό του, «αναγνωρίζοντας την ανικανότητά τους να κυβερνούν για λογαριασμό τους, έχουν εκλέξει εμένα ως επικεφαλής τους. Με την εν λόγω πράξη έχουν δηλώσει δημοσίως τη δικιά τους κατωτερότητα και τη δικιά μου ανωτερότητα. Ανάμεσα σε αυτό το πλήθος των ανθρώπων, αναγνωρίζοντας δύσκολα τίποτε κοινό με τον εαυτό μου, είμαι ο μόνος ικανός να διευθύνω τις δημόσιες υποθέσεις. Ο λαός με έχει ανάγκη, δεν μπορούν να κάνουν δίχως τις υπηρεσίες μου, ενώ, αντιθέτως εγώ, μπορώ να τα βγάλω πέρα μόνος μου, αυτοί, παρόλα αυτά, πρέπει να με υπακούν για το δικό τους καλό, και υποκρινόμενος πως τους υπακούω, τους κάνω χάρη.
»Δεν υπάρχει σε όλο αυτό κάτι που κάνει έναν άνθρωπο να χάσει το μυαλό του και την καρδιά του, και να γίνει τρελός από περηφάνια; Είναι γι’ αυτό το λόγο που η εξουσία και η συνήθεια της διοίκησης που γίνεται ακόμα και για τους πιο έξυπνους και ενάρετους ανθρώπους, πηγή εκτροπών, τόσο διανοητικών όσο και ηθικών.
Ο Ερρίκο Μαλατέστα εξηγεί γιατί είναι ένα ψέμα το ότι μια κυβέρνηση εκπροσωπεί πραγματικά τη θέληση του λαού:
«Μια γενική, αφηρημένη θέληση του λαού δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια μεταφυσική φαντασίωση. Ο λαός αποτελείται από ανθρώπους, και οι άνθρωποι έχουν χίλιες-δυο ποικίλες και ανόμοιες θελήσεις, ανάλογα με τις διαφορές στην ιδιοσυγκρασία και τις συνθήκες, το να προσδοκάτε δε να εξάγεται από αυτούς, μέσω της μαγικής λειτουργίας της κάλπης, μια γενική θέληση κοινή σε όλους, είναι απλώς παραλογισμός. Θα ήταν αδύνατον ακόμα και για ένα μεμονωμένο άτομο να εμπιστευθεί σε κάποιον άλλον την εκτέλεση της θέλησής του πάνω σε όλα τα ζητήματα που θα μπορούσαν να ανακύψουν κατά την διάρκεια ενός δεδομένου χρονικού διαστήματος. Διότι κανείς δεν μπορεί να πει εκ των προτέρων ποια θα ήταν η θέλησή του σε αυτές τις ποικίλες περιπτώσεις. Πώς, λοιπόν, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για μια ανθρώπινη συλλογικότητα, της οποίας τα μέλη την ίδια ακριβώς στιγμή που δίνουν μια εξουσιοδότηση, έχουν ήδη διαφωνίες μεταξύ τους;
»Σκεφτείτε μόνο για μια στιγμή τον τρόπο με τον οποίο διεξάγονται οι εκλογές –και σημειώστε ότι αναφέρομαι στον τρόπο με τον οποίο θα λειτουργούσαν, αν όλοι οι άνθρωποι ήταν μορφωμένοι και ανεξάρτητοι και, επομένως, η ψήφος τους ήταν απολύτως συνειδητή και ελεύθερη. Εσείς, λόγου χάριν, θα ψηφίζατε όποιον νομίζατε ότι θα εξυπηρετούσε καλύτερα τα συμφέροντά σας και θα εφάρμοζε τις ιδέες σας. Ήδη μέχρι εδώ το σενάριο είναι υπερβολικά αισιόδοξο, διότι έχετε τόσες πολλές ιδέες και τόσα πολλά διαφορετικά συμφέροντα, ώστε δεν θα ξέρατε πώς να βρείτε έναν άνθρωπο που να σκέπτεται πάντα όπως εσείς σε όλα τα θέματα. Όμως, θα δίνατε την ψήφο σας σε έναν τέτοιο άνθρωπο για σας κυβερνήσει; Σε καμία περίπτωση. Ο υποψήφιός σας μπορεί να μην τα κατάφερνε και, άρα, η δική σας θέληση δεν θα συμμετείχε στην διαμόρφωση της λεγόμενης θέλησης του λαού. Όμως, ας υποθέσουμε ότι όντως κατόρθωνε να εκλεγεί. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα ήταν αυτός ο άνθρωπος ο κυβερνήτης σας; Ούτε στα όνειρά σας. Θα ήταν απλώς ένας μεταξύ πολλών κι εσείς, στην πραγματικότητα, θα ήσαστε υπό την εξουσία μιάς πλειοψηφίας ανθρώπων, τους οποίους ποτέ δεν εξουσιοδοτήσατε να σας κυβερνήσουν. Αυτή δε η πλειοψηφία –της οποίας τα μέλη έχουν λάβει πολλές διαφορετικές ή αντιτιθέμενες εντολές, ή, καλύτερα, έχουν λάβει μόνο μια γενική εντολή να κυβερνήσουν, χωρίς καμία συγκεκριμένη εξουσιοδότηση– ανήμπορη, ακόμη κι αν το ήθελε, να εξακριβώσει μια ανύπαρκτη θέληση του λαού και να κάνει ευτυχισμένο τον καθέναν, θα έκανε ό,τι ήθελε, ή θα ικανοποιούσε τις επιθυμίες εκείνων που την συγκεκριμένη στιγμή κυριαρχούν σε αυτήν».
Ο Ραούλ Βάνεγκεμ εξηγεί γιατί δεν ψηφίζει:
«Πέρσι, η μικρότερη κόρη μου, γυρίζοντας από το σχολείο μου είπε: «Βρίσκομαι σε μεγάλη αμηχανία. Μου εξήγησαν ότι όλοι έχουν καθήκον να ψηφίζουν. Εν τω μεταξύ, εσύ δεν ψηφίζεις. Εξήγησέ μου γιατί!»
»Είχα, τότε, καλά επιχειρήματα, σήμερα είναι ακόμα καλύτερα.
»Κάποτε οι πολιτικές ιδέες είχαν σημασία στα μάτια των πολιτών και καθόριζαν την εκλογική τους επιλογή. Υπήρχε τότε ένα πολύ ξεκάθαρο όριο ανάμεσα στην αριστερά και τη δεξιά, ανάμεσα στους προοδευτικούς και τους συντηρητικούς. Ήδη όμως από τότε φαινόταν καθαρά ότι οι κοινωνικές κατακτήσεις είχαν κερδηθεί πρώτα απ’ όλα στους δρόμους, με τις εξεγέρσεις, τις απεργίες ή τις μεγάλες λαϊκές διαδηλώσεις. Οι λαϊκοί ρήτορες και οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι σοσιαλιστές και «κομμουνιστές» απέδιδαν κατόπιν στον εαυτό τους τα εύσημα και επωφελούνταν για να ασκούν την επιρροή τους στις μάζες. Χωρίς την αποφασιστικότητα των διεκδικητικών κινημάτων δεν θα υπήρχε ούτε μείωση του χρόνου εργασίας, ούτε πληρωμένες διακοπές, ούτε δικαιώματα περίθαλψης, επίδομα ανεργίας, προνόμια που οι πολυεθνικές μαφίες κατεδαφίζουν σήμερα, με τη βοήθεια των κυβερνήσεων της δεξιάς και της αριστεράς.
»Πολύ σύντομα είδαμε το εργατικό κίνημα να γίνεται γραφειοκρατικό. Φάνηκε ότι τα κόμματα και τα συνδικάτα τα απασχολούσε περισσότερο η αύξηση της εξουσίας τους παρά η προστασία ενός προλεταριάτου που μέχρι τη δεκαετία του 1960 υπερασπιζόταν μια χαρά τον εαυτό του. Το κόκκινο έγινε ροζ και το ρόδο φυλλορρόησε. Καθώς ο σοσιαλδημοκρατικός ρεφορμισμός γινόταν καπνός, η απάτη του λεγόμενου «κομμουνιστικού» κινήματος κατέρρεε με τη διάλυση της σταλινικής αυτοκρατορίας, αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο σε μια πραγματική αποικιοποίηση των μαζών. Η ανάδυση και η κυριαρχία μιας οικονομίας κατανάλωσης ήρθαν όντως στην κατάλληλη στιγμή να αντισταθμίσουν τα δυσάρεστα αποτελέσματα της απο-αποικιοποίησης που οι λαοί του τρίτου κόσμου είχαν αποσπάσει διά της βίας.
»Ο μύθος της κοινωνίας της ευδαιμονίας, που προπαγανδίζει ο καταναλωτισμός και που καταγγέλθηκε απ’ το Μάη του ’68, αποσυντίθεται σήμερα και συνοδεύει στη χρεοκοπία του τον χρηματιστηριακό καπιταλισμό, που η κερδοσκοπική του φούσκα σκάει και αποκαλύπτει γύρω μας το κενό που δημιούργησε το τρελό χρήμα, το χρήμα που χρησιμοποιείται για την αναπαραγωγή του σε κλειστό κύκλωμα (όχι χωρίς να γεμίζουν στο διάβα του οι τσέπες των μαφιόζων μπίζνεσμαν και των πολιτικών, που μόλις ξαναεκλεγούν θα συστήσουν λιτότητα).
»Εν τω μεταξύ το σουπερμάρκετ έγινε το πρότυπο της δημοκρατίας: διαλέγουμε ελεύθερα οποιοδήποτε προϊόν, φτάνει να το πληρώνουμε βγαίνοντας. Το σημαντικό για την οικονομία και αυτούς που επωφελούνται είναι να μας κάνουν να καταναλώνουμε οτιδήποτε για να ανεβαίνει ο τζίρος. Μέσα στην πελατειακή πολιτική που μας μαστίζει σήμερα, οι ιδέες δεν έχουν περισσότερη αξία από ένα διαφημιστικό φυλλάδιο. Αυτό που μετράει για τον υποψήφιο είναι να μεγαλώσει την εκλογική του πελατεία, ώστε να πάνε οι δουλειές του καλύτερα για τα εγωιστικά του συμφέροντα.
»Tι θα πει πραγματική δημοκρατία; Μια συνέλευση πολιτών διαλέγει αντιπροσώπους για να υπερασπιστούν τις διεκδικήσεις της, τους δίνει εντολή να την εκπροσωπούν και τους ζητάει να δώσουν λόγο για την επιτυχία ή την αποτυχία της αποστολής τους. Όμως, σε τι θα με εκπροσωπούσαν αυτοί που:
–κλέβουν τον δημόσιο πλούτο,
–χρησιμοποιούν τους δασμούς και τους φόρους των μισθωτών και των μικροεπαγγελματιών για να ξελασπώσουν τις καταχρήσεις των μπάνγκστερ,
–διαχειρίζονται τα νοσοκομεία σαν κερδοσκοπικές επιχειρήσεις χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους ασθενείς,
–προωθούν τα σχολεία-στρατόπεδα και κατασκευάζουν φυλακές και κλειστά κέντρα αντί να πολλαπλασιάζουν τα μικρά σχολεία,
–υποστηρίζουν τις μαφίες των αγροτικών προϊόντων που εκτρέπουν τη διατροφή από τη φύση,
–καταστρέφουν τους τομείς προτεραιότητας (μεταλλουργία, υφαντουργία, κατοικία, ταχυδρομεία, μεταφορές, υαλουργία, εργοστάσια αγαθών χρήσιμων στην κοινωνία);
»Απ’ την άκρα αριστερά ως την άκρα δεξιά, αυτό που προέχει είναι η αναζήτηση πελατείας, είναι η εξουσία, το ψέμα, η απάτη και τα φούμαρα. Είναι η περιφρόνηση του φουκαρά που ρίχνει στα χαμένα την εμπιστοσύνη του στην κάλπη χωρίς να σκέφτεται τη χολέρα της απογοήτευσης που, καθώς τον οδηγεί εξαγριωμένο στην τυφλή λύσσα, τον προετοιμάζει για τη βαρβαρότητα του «ο καθένας για πάρτη του» και του «όλοι εναντίον όλων».
»Μα, θα πείτε, δεν είναι όλοι οι πολιτικοί διεφθαρμένοι, δεν ξοδεύουν όλοι το χρήμα του φορολογούμενου σε επαγγελματικά ταξίδια, σε έξοδα παραστάσεως, σε διάφορες καταχρήσεις. Μερικοί είναι έντιμοι και αφελείς. Σίγουρα, αλλά αυτοί δεν μένουνε καιρό στην αρένα.
»Εν τω μεταξύ χρησιμοποιούνται για προπέτασμα από τους διψασμένους για εξουσία, τους άρρωστους για κυριαρχία, τους διαχειριστές της εκλογικής φάρσας, τους προαγωγούς ενός ίματζ που κοτσάρουν παντού χωρίς να φοβούνται τη γελοιοποίηση. Ας μην παρεξηγηθώ: αν και η κοινοβουλευτική δημοκρατία σαπίζει όρθια, δεν προτείνω ούτε να την εξαφανίσουμε ούτε να την ανεχθούμε σαν το μη χείρον. Δεν θέλω ούτε το «Βούλωσ’ το!» ούτε το «Μη σταματάς να μιλάς!». Θέλω να ξαναβρεί η πολιτική το αρχικό της νόημα: τέχνη της διακυβέρνησης της πολιτείας. Θέλω μια άμεση δημοκρατία που να πηγάζει όχι από δαρμένους, προδομένους πολίτες που λένε «καλά είμαι εδώ», αλλά από άνδρες και γυναίκες που νοιάζονται να προάγουν παντού την αλληλεγγύη και την πρόοδο του ανθρώπου.
»Όταν τοπικές κοινότητες δρώντας συνολικά –στο πρότυπο των διεθνών ομοσπονδιών– αποφασίσουν την αυτοδιαχείρισή τους και εξετάσουν:
–Με ποιο τρόπο θα προωθηθεί η δημιουργία μορφών δωρεάν ενέργειας προς χρήση όλων.
–Πώς θα ιδρυθεί ένας επενδυτικός συνεταιρισμός που θα χρηματοδοτήσει την οικοδόμησή της.
–Πώς θα τεθεί σε λειτουργία η συλλογική διαχείριση ενός επενδυτικού ταμείου συγκροτημένου με τέτοια χρηματοδοτική συμμετοχή που να καθιστά δυνατή την άρνηση των μικρών και μεσαίων εισοδημάτων να καταβάλλουν τους δασμούς και τους φόρους που επιβάλλει το Κράτος-μπάνγκστερ.
–Πώς θα γενικευθεί η κατάληψη των εργοστασίων και η διαχείρισή τους από τους εργαζόμενους σε αυτά.
–Πώς θα οργανωθεί μια τοπική παραγωγή που θα προορίζεται για κατανάλωση από τις τοπικές και τις ομόσπονδες κοινότητες, ώστε να γλιτώσουμε από τις κομπίνες της αγοράς και να εξασφαλίσουμε σιγά σιγά τη δωρεάν διάθεση των αγαθών επιβίωσης, που καταργεί το χρήμα. (Μην πείτε πως είναι ουτοπία! Αυτό ακριβώς έκαναν το 1936 οι ελευθεριακές κοινότητες της Καταλονίας και της Αραγoνίας, πριν να τις συντρίψουν οι κομμουνιστές.)
–Πώς θα διαδοθεί η ιδέα και η πρακτική αυτού του δωρεάν που είναι το μόνο απόλυτο όπλο απέναντι στο εμπορευματικό σύστημα.
–Πώς θα ευνοηθεί η εξάπλωση των λεγόμενων βιολογικών αγροκτημάτων και η διείσδυσή τους μέσα στις πόλεις.
–Πώς θα πολλαπλασιαστούν μικρές σχολικές μονάδες γειτονιάς, απ’ όπου να έχουν εξοριστεί οι έννοιες του συναγωνισμού, του ανταγωνισμού και της αλληλοσφαγής. Ουτοπικό; Όχι. Στο Μεξικό, στο Σαν Κριστομπάλ, το Πανεπιστήμιο της Γης προτείνει μια δωρεάν εκπαίδευση στους πιο διαφορετικούς τομείς (συν τους παραδοσιακούς: εργαστήρια τσαγκαράδων, μηχανικών, ηλεκτρονικών, σιδηρουργίας, φυσικής καλλιέργειας, μαγειρικής, μουσικής, ζωγραφικής κτλ). Η μόνη απαιτούμενη ιδιότητα είναι η επιθυμία για μάθηση. Δεν υπάρχουν διπλώματα, αλλά ζητιέται από αυτούς «που ξέρουν» να μεταδίδουν δωρεάν και παντού τις γνώσεις τους.
–Πώς θα προικιστούν οι τοπικές κοινότητες με υγειονομικούς σταθμούς, όπου θα μπορεί να εξασφαλίζεται η βασική περίθαλψη με τη βοήθεια αγροτικών και συνοικιακών γιατρών.
–Πώς θα οργανωθεί ένα δίκτυο δωρεάν μεταφορών, που να μη μολύνει.
–Πώς θα τεθεί σε λειτουργία μια ενεργή αλληλεγγύη με στόχο τα παιδιά, τους γέροντες, τους αρρώστους και τους αναπήρους, τα άτομα με νοητικές δυσκολίες.
–Πώς θα φτιαχτούν εργαστήρια καλλιτεχνικής δημιουργίας ανοιχτά σε όλους.
–Πώς θα μετατραπούν τα σουπερμάρκετ σε αποθήκες, όπου τα προϊόντα, τερπνά και ωφέλιμα, θα ανταλλάσσονται με πράγματα ή με υπηρεσίες, με στόχο να εξαφανιστεί το χρήμα και η εξουσία.
»Τότε θα ψηφίσω. Με πάθος!!!»
Ο Ζο ντ’Αξά εξηγεί γιατί ένα έθνος έχει τους εκπροσώπους που του αξίζει:
«ΨΗΦΟΦΟΡΟΙ:
»Παρουσιάζοντας τον εαυτό μου για τις ψήφους σας, σας οφείλω λίγα λόγια. Εδώ είναι:
»Προέρχομαι από μια παλιά Γαλλική οικογένεια – τολμώ να πω – και είμαι ένα γαϊδούρι από σόι, ένα γαϊδούρι με την καλή έννοια της λέξης: τέσσερα πόδια και μαλλί παντού.
»Το όνομά μου είναι Ανάξιος, ό,τι και οι ανταγωνιστές μου σε αυτόν τον αγώνα.
»Είμαι λευκός, όπως πολλές από τις ψήφους που έχουν ριχτεί και δεν καταμετριούνται, αλλά που τώρα θα ανήκουν σε μένα.
»Η εκλογή μου είναι εξασφαλισμένη.
»Θα καταλάβετε ότι μιλάω ανοιχτά.
»ΠΟΛΙΤΕΣ:
»Ξεγελιέστε. Ειπώθηκε ότι η τελευταία Βουλή, που αποτελείτο από ηλίθιους και απατεώνες, δεν αντιπροσώπευε την πλειοψηφία των ψηφοφόρων. Αυτό είναι λάθος.
»Αντιθέτως, μια Βουλή που αποτελείτο από βλάκες εκπροσώπους και κομπιναδόρους σας αντιπροσωπεύει ως ψηφοφόρους τέλεια. Μην διαμαρτύρεστε· ένα έθνος έχει τους εκπροσώπους που του αξίζει.
»Γιατί τους ψηφίσατε;
»Είστε ντροπιασμένοι, μεταξύ σας, να παραδέχεστε ότι όσο περισσότερο τα πράγματα αλλάζουν, τόσο παραμένουν τα ίδια· ότι οι εκλεγμένοι λειτουργοί σας σάς κοροϊδεύουν και σκέφτονται μονάχα τα δικά τους συμφέροντα, δόξας ή χρημάτων.
»Τότε γιατί θα τους ψηφίσετε πάλι αύριο;
»Γνωρίζετε πολύ καλά ότι εκείνοι που θα στέλνατε να κάτσουν στα έδρανα θα πουλούσαν το λόγο τους για μια επιταγή και θα έκαναν πάρε-δώσε για δουλειές, θέσεις και γραφεία καπνού.
»Αλλά για ποιους είναι τα γραφεία καπνού, οι θέσεις και αργομισθίες αν όχι για τις Εκλογικές Επιτροπές που πληρώνονται με αυτόν τον τρόπο;
»Οι τσοπάνηδες των Επιτροπών είναι λιγότερο αφελείς απ’ ό,τι το κοπάδι.
»Η Βουλή αντιπροσωπεύει τον κόσμο.
»Ένα κοινοβούλιο ηλιθίων και καπάτσων διαόλων, παλιόβλακων και Ρομπέρ Μακαίρ χρειάζεται για να ενσαρκώσει την ίδια και την αυτή τη στιγμή επαγγελματίες ψηφοφόρους και καταθλιπτικούς εργάτες.
»Και αυτό είστε!
»Σας κοροιδεύουν, καλοί ψηφοφόροι, σας εξαπατούν και σας κολακεύουν όταν σας λένε ότι είστε όμορφοι, ότι είστε η δικαιοσύνη, ο νόμος, η εθνική κυριαρχία, λαός-βασιλιάς, ελεύθεροι άνθρωποι…Δρέπουν τις ψήφους σας και αυτό είναι όλο. Είστε φρούτα για τη συγκομιδή…Αχλάδια.
»Συνεχίζουν να σας ξεγελούν. Σας λένε ότι η Γαλλία είναι ακόμα η Γαλλία. Αυτό δεν είναι αλήθεια.
»Κάθε μέρα που περνά η Γαλλία χάνει κάθε σημασία στον κόσμο, κάθε φιλελεύθερη σημασία. Δεν είναι πλέον ένα έθνος σκληραγωγημένο, ριψοκίνδυνο, που διαδίδει ιδέες, ένας λαός που συντρίβει δόγματα. Είναι η Μαριάν που γονατίζει ενώπιον του θρόνου αυτοκρατών. Είναι κορποραλισμός αναγεννημένος πιο υποκριτικά από ό,τι στη Γερμανία: κουρά κάτω από το πηλήκιο.
»Σας κοροιδεύουν, ποτέ δεν σταματούν να σας κοροιδεύουν. Σας μιλούν για αδελφοσύνη, όταν ο αγώνας για το ψωμί δεν ήταν ποτέ πιο έντονος ή πιο θανάσιμος.
»Σας μιλούν για πατριωτισμό και για τα ιερά μας πατροπαράδοτα—σε εσάς που δεν έχετε τίποτα.
»Σας μιλούν για ακεραιότητα, και εδώ είναι, πειρατές του τύπου, δημοσιογράφοι έτοιμοι να κάνουν τα πάντα, αφεντικά απατεώνες και εκβιαστές, που τραγουδούν για εθνική τιμή.
»Οι υποστηρικτές της Δημοκρατίας, οι μικροαστικοί, οι τιποτένιοι κύριοι είναι σκληρότεροι απέναντι στους ζητιάνους από ό,τι οι αφέντες των παλιών καθεστώτων. Ζούμε υπό το βλέμμα των επιτηρητών.
»Αποδυναμωμένοι εργάτες, παραγωγοί που δεν καταναλώνουν τίποτα, είναι ικανοποιημένοι με το να ρουφούν υπομονετικά το κόκαλο χωρίς μεδούλι που πετιέται σε αυτούς, το κόκαλο του δικαιώματος ψήφου. Και είναι μονάχα για να λένε ιστορίες, να συμπλέκονται στις εκλογικές συζητήσεις, ώστε να κουνούν τα σαγόνια τους, τα σαγόνια που δεν ξέρουν πλέον πώς να δαγκώνουν.
»Και όταν, σε ορισμένες περιπτώσεις, τα παιδιά του λαού ξυπνούν από τη νάρκη τους βρίσκονται πρόσωπο με πρόσωπο με το γενναίο στρατό μας όπως στο Fourmies…και η δικαιολογία των όπλων Lebel γεμίζει μολύβι το κεφάλι τους.
»Η δικαιοσύνη είναι ίδια για όλους. Οι αξιότιμοι κλέφτες του Παναμά ταξιδεύουν σε άμαξες και δεν γνωρίζουν το κάρο. Αλλά χειροπέδες σφίγγουν τους καρπούς γερο-εργατών που έχουν συλληφθεί ως αλήτες.
»Η ντροπή της παρούσας στιγμής είναι τέτοια που κανένας υποψήφιος δεν τολμά να υπερασπιστεί αυτήν την κοινωνία. Οι φιλομπουρζουάδες πολιτικοί: συντηρητικοί ή παρτιζάνοι, δημοκρατικές μάσκες ή ψεύτικες μύτες, ανακοινώνουν ότι αν τους ψηφίσεις τα πράγματα θα πάνε καλύτερα, τα πράγματα θα πάνε καλά. Εκείνοι που έχουν ήδη πάρει τα πάντα από σας ζητούν για ακόμη περισσότερα.
»Δώστε την ψήφο σας, Πολίτες!
»Οι ζητιάνοι, οι υποψήφιοι, οι κλέφτες, οι ψηφοστίφτες όλοι έχουν ένα μοναδικό τρόπο να φτιάχνουν και να ξαναφτιάχνουν το Κοινό Καλό.
»Ακούστε τους καλούς εργάτες, τους κομματικούς κομπογιανίτες, θέλουν να κατακτήσουν εξουσία…προκειμένου να την καταργήσουν καλύτερα.
»Άλλοι επικαλούνται την Επανάσταση, και ξεγελιώνται ενώ ξεγελούν εσάς. Οι ψηφοφόροι δεν θα κάνουν ποτέ την Επανάσταση. Το δικαίωμα ψήφου δημιουργήθηκε ακριβώς για να αποτρέψει την αντρίκια δράση. Ο Σαρλί περνά καλά ψηφίζοντας…
»Κι ακόμη κι αν κάποιο περιστατικό έβγαζε τους ανθρώπους στους δρόμους, ακόμη κι αν μια ομάδα έβγαινε στη δράση ως απάντηση σε αστυνομικές ή στρατιωτικές επιθέσεις, τι θα μπορούσαμε να περιμένουμε από το συνωστιζόμενο πλήθος που βλέπουμε, το δειλό και κουφιοκέφαλο πλήθος;
»Εμπρός! Εμπρός άνθρωποι του πλήθους! Εμπρός, ψηφοφόροι! Στις κάλπες…και σταματήστε να παραπονιέστε. Αρκετά. Μην προσπαθείτε να εμπνεύετε τον οίκτο εξαιτίας της μοίρας που εσείς επιβάλλατε στους εαυτούς σας. Έπειτα μην βρίζετε τους Αφέντες που οι ίδιοι επιβάλλατε στους εαυτούς σας.
»Αυτοί οι αφέντες αξίζουν όσο εσείς, καθώς σας κλέβουν. Πιθανώς αξίζουν περισσότερα: αξίζουν 25 φράγκα τη μέρα, χωρίς να υπολογίζουμε το μικρό κέρδος τους. Και έτσι είναι.
»Ο ψηφοφόρος δεν είναι τίποτα παρά ένας αποτυχημένος υποψήφιος.
»Οι άνθρωποι στον πάτο — με μικρές οικονομίες και μικρές ελπίδες, άπληστοι μικροέμποροι, αργοκίνητοι ντόπιοι λαϊκοί — χρειάζονται ένα μέτριο κοινοβούλιο που θα συγκεντρώνει και θα βγάζει χρήματα από όλα αυτά που είναι ποταπά στο έθνος.
»Έτσι ψηφίστε, ψηφοφόροι! Ψηφίστε! Τα Κοινοβούλια εκπηγάζουν από εσάς. Κάποια πράγματα υπάρχουν, επειδή δεν γίενται διαφορετικά. Φτιάξτε τη Βουλή κατ’ εικόνα σας. Κύων που επιστρέφει εις το ιδίον αυτού εξέρασμα. Γυρίστε στους εκπροσώπους σας….»
Ο Αλμπέρτ Λιμπερτάντ δεν βλέπει αντίθετα ως πρόβλημα το πολιτικό σύστημα αλλά τους ψηφοφόρους:
»Κάτω απ’ τη φόρα ενδιαφερόμενων ατόμων οι πολιτικές επιτροπές ανοίγουν την αναμενόμενη περίοδο των προεκλογικών φιλονικιών.
»Ως συνήθως, θα προσβάλλουν ο ένας τον άλλον, θα συκοφαντούν ο ένας τον άλλον, θα πολεμούν ο ένας τον άλλον. Χτυπήματα θα ανταλλάσσονται προς όφελος τρίτων κλεφτών, πάντοτε έτοιμοι να επωφεληθούν απ’ την ηλιθιότητα του πλήθους.
»Γιατί να συμμετάσχετε σε αυτό;
»Ζείτε με τα παιδιά σας σε ανθυγιεινά καταλύματα. Τρώτε — όταν μπορείτε — φαγητό νοθευμένο απ’ την απληστία των λαθρεμπόρων. Εκτεθειμένοι στη φθορά του αλκοολισμού και της φυματίωσης, εξουθενώνεστε απ’ το πρωί ως το βράδυ σε μια δουλειά που είναι πάντοτε ανόητη και άχρηστη και που δεν κερδίζετε καν απ’ αυτήν. Την επόμενη μέρα ξεκινάτε πάλι απ’ την αρχή, και έτσι πάει ώσπου να πεθάνετε.
»Τίθεται λοιπόν ζήτημα αλλαγής όλων αυτών;
»Πρόκειται να σας δώσουν τα μέσα για να κάνετε πραγματικότητα μια ανθηρή ύπαρξη, εσείς και οι σύντροφοί σας; Σκοπεύετε να είστε φευγαλέοι, να τρώνε, να πίνετε, να αναπνέετε δίχως περιορισμούς, να ερωτεύεστε με χαρά, να ξεκουράζεστε, να απολαμβάνετε τις επιστημονικές ανακαλύψεις και την εφαρμογή τους, να μειώνετε τις προσπάθειές σας, να αυξάνετε την ευημερία σας. Πρόκειται επιτέλους να ζήσετε δίχως σιχασιά ή αγάπη για τη μεγάλη ζωή, την έντονη ζωή;
»Όχι, λένε οι πολιτικοί που προτείνονται ως υποψήφιοι. Αυτό είναι μονάχα ένα μακρινό ιδανικό… Πρέπει να είστε υπομονετικοί… Είστε πολλοί, αλλά θα έπρεπε επίσης να συνειδητοποιήσετε τη δύναμή σας έτσι ώστε να το εγκαταλείψετε στα χέρια των ‘σωτήρων’ σας μία φορά κάθε τέσσερα χρόνια.
»Αλλά τι θα κάνουν αυτοί με τη σειρά τους;
»Νόμους! Τι είναι ο νόμος; Η καταπίεση του μεγαλύτερου αριθμού από μια κλίκα που ισχυρίζεται ότι αντιπροσωπεύει την πλειοψηφία.
»Σε κάθε περίπτωση, το σφάλμα που ανακοινώθηκε απ’ την πλειοψηφία δεν γίνεται αλήθεια, και μόνο ο απερίσκεπτος υποκλίνεται ενώπιον της νόμιμης υποκρισίας.
»Η αλήθεια δεν καθορίζεται διά ψηφοφορίας.
»Αυτός που ψηφίζει δέχεται να ηττηθεί.
»Επομένως γιατί υπάρχουν νόμοι; Επειδή υπάρχει ιδιοκτησία.
»Έτσι είναι απ’ την προκατάληψη της ιδιοκτησίας που όλη η μιζέρια μας, όλοι οι πόνοι μας απορρέουν.
»Έτσι εκείνοι που υποφέρουν από αυτό έχουν συμφέρον να καταστρέψουν την ιδιοκτησία, και έτσι το νόμο.
»Το μόνο λογικό μέσο καταστολής των νόμων είναι το να μην τους φτιάχνουν.
»Ποιός φτιάχνει τους νόμους; Οι κοινοβουλευτικοί αριβίστες.
»Από μια πιο προσεκτική ματιά, δεν είναι συνεπώς μια χούφτα κυβερνώντων που μας συντρίβει, αλλά η απερισκεψία, η ηλιθιότητα του κοπαδιού των εν λόγω προβάτων του Πανούργου που απαρτίζουν τα εκλογικά γελάδια.
»Θα αγωνιστούμε αδιάκοπα για την κατάκτηση της «άμεσης ευτυχίας» παραμένοντας θιασώτες της μόνης επιστημονικής μεθόδου και διακηρύσσοντας από κοινού με τους συντρόφους μας που απέχουν:
»Ο ψηφοφόρος — αυτός είναι ο εχθρός!
»Και τώρα, άιντε στις κάλπες, βόδια.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου