Διαβάστε ένα άρθρο του μέλους της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ Σταμάτη Καραγιαννόπουλου με θέμα τα καθήκοντα του κόμματος στον αγώνα για την ανατροπή της κυβέρνησης τρόικας και άρχουσας τάξης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ με τις αποφάσεις των ηγετικών του οργάνων έχει υιοθετήσει το σκοπό της ανατροπής της κυβέρνησης. Αυτός αναντίρρητα, είναι ο μόνος επιβεβλημένος σκοπός για το κίνημα σήμερα. Η κυβέρνηση δεν πρόκειται να κάνει παραχωρήσεις σε κανένα μεμονωμένο κλάδο, όσο ηρωικά και αν παλέψουν οι εργαζόμενοί του. Η αιτία είναι ότι διανύουμε μια περίοδο που η απόπειρα της άρχουσας τάξης και των δανειστών της να περάσουν το βάρος της κρίσης στις πλάτες των μαζών για να αποφύγουν μια ανεξέλεγκτη κατάρρευση του ελληνικού καπιταλισμού, βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή. Μια υποχώρηση στις διεκδικήσεις ενός κλάδου εργαζομένων θα έδινε το σήμα της απεργιακής αντεπίθεσης στους υπόλοιπους.
Μετά από τριάμισι χρόνια που σημαδεύτηκαν από 30 ημέρες σποραδικών γενικών απεργιών και 5 γύρους μαζικής αντιπαράθεσης του εργατικού κινήματος και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων με τις κυβερνήσεις των Μνημονίων (Μάης 2010, Μάης-Ιούνιος 2011, Οκτώβριος 2011, Φεβρουάριος 2012, Νοέμβριος 2012), έχει πλέον αποδειχθεί ότι μόνο μια ριζική αλλαγή στην εξουσία μπορεί να δώσει λύση στα αιτήματα των αγωνιζόμενων μαζών. Η μόνη μορφή πάλης που μπορεί να θέσει το ζήτημα της εξουσίας, αλλά και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να το λύσει, είναι η γενική πολιτική απεργία διαρκείας.
Γενική πολιτική απεργία διαρκείας είναι το συντονισμένο σταμάτημα της δουλειάς από την πλευρά όλων των εργαζόμενων (μισθωτών, εργαζόμενων αγροτών, επαγγελματιών κλπ) με ένα και μόνο, πολιτικό αίτημα: απόσπαση του ελέγχου της εξουσίας από τη σημερινή άρχουσα τάξη με σκοπό την εφαρμογή μιας πολιτικής που θα υπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα. Αυτή η μορφή αγώνα μπορεί να οδηγήσει σε παράλυση και ασφυξία τον ταξικό αντίπαλο και την κυβέρνησή του, αναδεικνύοντας τους εργαζόμενους και τα όργανα της πάλης τους σε αληθινούς κυρίαρχους της κοινωνίας.
Τον αποφασιστικό, ηγετικό ρόλο σε αυτή τη μεγάλη μάχη δεν μπορεί παρά να διαδραματίσει η εργαζόμενη τάξη που ζει, παράγει και δρα συλλογικά, δηλαδή το προλεταριάτο και μέσα σε αυτό, το τμήμα του που είναι περισσότερο συσπειρωμένο και από την εργασία του οποίου εξαρτάται η λειτουργία των κέντρων της οικονομικής ζωής, δηλαδή το βιομηχανικό προλεταριάτο.
Πολλά ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα με «εμπειρία στα κινήματα», είναι βέβαιο ότι εδώ θα μας αντιτείνουν με ειρωνική διάθεση: «μα αυτό που περιγράφετε είναι μια προλεταριακή επανάσταση!». Η σωστή απάντηση είναι η ακόλουθη: είναι ακριβώς αυτό! Μια επανάσταση που ο καιρός της έχει φθάσει και είναι έτοιμη να διαταράξει τα πολιτικά όνειρα όσων υπερασπίζουν μια ομαλή, μεταρρυθμιστική «υπέρβαση του καπιταλισμού»... Γιατί ναι, αυτή είναι η εποχή της επανάστασης! Η εποχή που τίποτα δεν μπορεί να κατακτηθεί σταθερά, αν η εργατική τάξη δεν ανυψωθεί σε άρχουσα τάξη, όπως έγραφαν χαρακτηριστικά κάποια "παλιά αναγνώσματα" (Κομμουνιστικό Μανιφέστο), που είναι καιρός να ξαναμελετηθούν από κάθε αριστερό αγωνιστή.
Θέλει όμως ο λαός την επανάσταση; Ή μήπως τρομάζει μόνο και στην ιδέα της; Την καταφατική απάντηση σε αυτό το ερώτημα τεκμηριώνουν μια σειρά πραγματικών γεγονότων και στοιχείων: το ελληνικό παγκόσμιο ρεκόρ σε γενικές απεργίες, οι μαζικές διαδηλώσεις, οι επαναλαμβανόμενες κινητοποιήσεις απ’ όλους τους κλάδους των εργαζομένων, συμπεριλαμβανομένων και πολλών μικροαστικών στρωμάτων, αλλά και τα τελευταία διαθέσιμα γκάλοπ για την κοινωνική συνείδηση, που δείχνουν με συντριπτικά ποσοστά την επιθυμία των μαζών για θεμελιώδεις, επαναστατικές αλλαγές στην κοινωνία (ενδεικτικά θυμίζουμε σχετικές έρευνες - «βαρόμετρο» της εταιρείας «Public Issue» Δεκεμβρίου 2011 και 2012 αντίστοιχα).
Οι πλατιές μάζες της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων είναι απόλυτα έτοιμες να ακολουθήσουν τον δρόμο της επανάστασης για την ανατροπή του καπιταλισμού. Σαν σύνολο, αλλά και τμηματικά έχουν κινηθεί και συνεχίζουν να κινούνται αυθόρμητα προς αυτή την κατεύθυνση, χωρίς πολιτική ηγεσία και πρόγραμμα, μαθαίνοντας από την εμπειρία τους και με όπλο το ταξικό τους ένστικτο. Το μόνο στοιχείο που κάνει την παρούσα περίοδο προεπαναστατική και όχι επαναστατική, είναι η απουσία ενός κινήματος που θα αγκαλιάσει τις πλατιές εργαζόμενες μάζες και θα θέσει το ζήτημα της εξουσίας.
Για να κάνει εφικτή όμως τη δημιουργία ενός τέτοιου κινήματος, η εργατική τάξη ιστορικά, στρέφεται πρώτα στα όπλα που διαθέτει, δηλαδή τις μαζικές, παραδοσιακές της οργανώσεις, κατανοώντας ότι αυτές μπορούν - όχι να προκαλέσουν από μόνες τους - αλλά (στο βαθμό που οι διαθέσεις των μαζών είναι επαναστατικές και στην παρούσα περίοδο όπως προαναφέραμε αυτό ισχύει) να οργανώσουν το κίνημα και να του δώσουν πολιτική διέξοδο. Πράγματι, τα τελευταία τριάμισι χρόνια η εργατική τάξη κοίταξε ξανά και ξανά προς τα συνδικάτα, αλλά εξαιτίας του ρόλου της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, εκείνα δεν ένωσαν την τάξη σε ένα κλιμακούμενο κίνημα διαρκείας μέχρι τη νίκη. Από το 2012 και μετά, το βλέμμα της εργατικής τάξης, που στο μεταξύ έβγαλε ριζοσπαστικά πολιτικά συμπεράσματα, στράφηκε στον ΣΥΡΙΖΑ.
Η απλοϊκή φράση – έκκληση «ο ΣΥΡΙΖΑ να βγάλει τον κόσμο στο δρόμο» που την ακούμε όλο και πιο συχνά από τα χείλη χιλιάδων απλών ανθρώπων του καθημερινού μόχθου, συμπυκνώνει αυτή τη σημαντική διεργασία. «Στελέχη» και «ειδικοί των κινημάτων» που δεν έχουν μάθει να εμπιστεύονται την πολιτική κρίση των απλών εργαζόμενων ανθρώπων και τους θεωρούν εξ ορισμού «ανώριμους πολιτικά», έχουν σπεύσει να ερμηνεύσουν αυτή την έκκληση σαν πρόθεση απόσεισης της ευθύνης για συμμετοχή στον αγώνα και «ανάθεσής» της στον ΣΥΡΙΖΑ. Να μας συγχωρέσουν οι σύντροφοι αυτοί, αλλά η επίκληση αυτής της περίφημης «ανάθεσης», που αποτελεί πλέον μια έκφραση – «καραμέλα», είναι όχι μόνο ανυπόστατη, αλλά και ένοχη.
Σύμφωνα με αυτή λοιπόν, οι μάζες έχουν την τάση να αναθέτουν στον ΣΥΡΙΖΑ τις δικές τους ευθύνες. Στο πηγαίο αυτό δείγμα γραφειοκρατικής μεθόδου σκέψης, ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται σε τελική ανάλυση σαν κάτι ξένο προς τις εργατικές μάζες. Σαν ένας εκλογικός μηχανισμός που θα διεκδικήσει την ψήφο των μαζών αφού οι ίδιες θα έχουν πάρει την ευθύνη να φέρουν σε πέρας τη «βρώμικη δουλειά» της πολυπόθητης «ανατροπής». Και τότε θα έρθουν οι εν αναμονή κόκκινοι, ροζ ή πρώην πράσινοι υπουργοί να καθίσουν στους θώκους τους σαν σωτήρες...
Ο πολέμιος της θεωρίας της «ανάθεσης» θα έσπευσε να αντιτείνει: δεν θα είναι εξίσου γραφειοκρατικό και πρακτικά αδύνατο να βάλει στόχο ο ΣΥΡΙΖΑ να ανατρέψει μόνος του την κυβέρνηση; Φυσικά κανείς από τους καθημερινούς ανθρώπους του μόχθου δεν μιλάει για κάτι τέτοιο. Ας τους ακούσουμε λίγο πιο προσεκτικά. Λένε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να «βγάλει τον κόσμο στους δρόμους». Το υποκείμενο της πάλης είναι στη σκέψη τους ο «κόσμος», δηλαδή οι εργαζόμενοι, η νεολαία, τα θύματα των Μνημονίων. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι για αυτούς το υποκείμενο που θα συντονίσει, θα οργανώσει, θα δώσει πολιτικό σκοπό και προοπτική. Τον αντιμετωπίζουν όχι σαν έναν εκλογικό μηχανισμό, αλλά σαν πρωτοπόρο, συνειδητό και μαχητικό τμήμα του κινήματός τους. Σαν αυτό δηλαδή που πρέπει να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ σύμφωνα με τις ίδιες, τις ιδρυτικές του αρχές. Οι φανατικοί πολέμιοι της «ανάθεσης» όμως, έχουν διαφορετική γνώμη. Και δυστυχώς, τους βλέπουμε να την επιβάλουν σαν επίσημη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ παντού.
Δεν θα υποδείξει ο ΣΥΡΙΖΑ στα συνδικάτα τι θα κάνουν, μας λένε αυτοί οι σύντροφοι. Λες και ο ΣΥΡΙΖΑ – σαν οργανικό τμήμα των πιο συνειδητών πολιτικά τμημάτων της εργατική τάξης – δεν είναι υποχρεωμένος να έχει άποψη πάνω στο σημαντικότερο ζήτημα της περιόδου, τον τρόπο δηλαδή με τον οποίο θα προκύψει η πολυπόθητη ανατροπή. Ταυτόχρονα, το σύνθημα της ανατροπής παραμένει κυρίαρχο στην κομματική ρητορική και μάλιστα, συμπληρώνεται από μια θέση για τη δημιουργία ειδικών οργάνων πάλης (επιτροπές αγώνα, σύμφωνα με την απόφαση της τελευταίας ΚΕ), χωρίς όμως να προτείνεται το στοιχειώδες, δηλαδή ποια συγκεκριμένη μορφή πάλης θα υπηρετήσουν αυτά τα όργανα. Στην αγωνία τους να αποφύγουν την «ανάθεση», οι σύντροφοι της ηγεσίας διολισθαίνουν στην πλήρη σύγχυση και την άρνηση των πολιτικών τους ευθυνών.
Η σύγχυση και η άρνηση της ανάληψης των πολιτικών ευθυνών έναντι των αγωνιζόμενων εργαζόμενων είναι πολύ επικίνδυνα στοιχεία, σε μια στιγμή που με πρωτοπορία τους καθηγητές, οι εργαζόμενοι στο ευρύτερο «δημόσιο» μπαίνουν σε έναν αγώνα διαρκείας. Θα το τονίσουμε για να μην γίνει καμία παρανόηση. Όχι, ο ΣΥΡΙΖΑ από μόνος του δεν μπορεί να ανατρέψει την κυβέρνηση! Για να ανατραπεί η κυβέρνηση απαιτείται σήμερα ένα μέτωπο του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ, και των Ομοσπονδιών που ήδη βρίσκονται σε κινητοποίηση, το οποίο θα διακηρύξει καθαρά την πρόθεση για την οργάνωση μιας νικηφόρας γενικής πολιτικής απεργίας διαρκείας. Που θα απευθύνει έκκληση για τη διενέργεια μαζικών συνελεύσεων σε κάθε χώρο δουλειάς και σε κάθε γειτονιά, καθώς και για την εκλογή επιτροπών αγώνα, που θα αναλάβουν την προετοιμασία αυτής της μάχης. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως, είναι η μαζική οργάνωση που περισσότερο απ’ όλες τις άλλες, έχει σήμερα το κύρος και την επιρροή για να τραβήξει, με υπομονή, επιμονή και σταθερότητα τις εργατικές μάζες και τις συνδικαλιστικές τους οργανώσεις σε αυτή την αναγκαία κατεύθυνση, ακόμα και αν – όπως είναι ξεκάθαρο σήμερα – η ηγεσία του ΚΚΕ δεν θελήσει να ακολουθήσει.
Με τους καθηγητές να δίνουν ήδη μια ηρωική μάχη, με τους εργαζόμενους στα ασφαλιστικά ταμεία και τον ΟΑΕΔ να συμπορεύονται αλλά και άλλα τμήματα εργαζομένων του ευρύτερου κρατικού τομέα να δείχνουν διάθεση να ακολουθήσουν, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ με επικεφαλής τον πρόεδρο, αν ειλικρινά πιστεύει στον σκοπό της ανατροπής της κυβέρνησης από τους μαζικούς αγώνες, έχει χρέος να πράξει τα ακόλουθα:
- Να υποστηρίξει (και όχι φυσικά να την κηρύξει από μόνη της) σαν ενδεδειγμένη μορφή πάλης για την ανατροπή της κυβέρνησης. Τα μέλη και οι υποστηρικτές του κόμματος να θέσουν σχετικά ψηφίσματα στις συνελεύσεις και τις συλλογικές διαδικασίες στους μαζικούς τους χώρους (χώροι δουλειάς, συνδικάτα, διαφορές ενώσεις και σύλλογοι κλ.π) για την ανάγκη σοβαρής και ενωτικής προετοιμασίας της, από όλες τις μαζικές οργανώσεις των εργαζόμενων και της νεολαίας.
- Να καλέσει για τη δημιουργία επιτροπών αγώνα σε όλους τους χώρους και τις γειτονιές με αντικείμενο την προετοιμασία της γενικής πολιτικής απεργίας, οι οποίες θα συντονίζονται κατά πόλη και σε πανελλαδικό επίπεδο ως τη δημιουργία μιας Πανελλαδικής Επιτροπής Αγώνα. Οι επιτροπές πρέπει να φροντίσουν για την περιφρούρηση του αγώνα με το σχηματισμό τοπικών ομάδων αυτοάμυνας ενάντια στην κρατική και φασιστική βία, αλλά και κεντρικής μονάδας περιφρούρησης των κινητοποιήσεων, για τη δημιουργία απεργιακών ταμείων και τη διοργάνωση συσσιτίων.
- Η γενική πολιτική απεργία θα πρέπει να συνοδευτεί από τη μετατροπή των σχολείων, των σχολών, των δημόσιων και δημοτικών υπηρεσιών και όλων των μαζικών χώρων δουλειάς, σε κέντρα αγώνα, με καθημερινές συνελεύσεις και εκδηλώσεις. Η Πανελλαδική Επιτροπή Αγώνα θα πρέπει να εντάξει τις δυνατότητες και τις υποδομές τους σχεδιασμένα στην υπόθεση της εξασφάλισης των απαραίτητων μέσων για την αξιοπρεπή διαβίωση των αγωνιζόμενων μαζών.
- Να ανοίξει σε όλα τα κέντρα αγώνα τη συζήτηση για την αναγκαία λύση εξουσίας, προτείνοντας την εκλογή μιας αριστερής κυβέρνησης με σοσιαλιστικό πρόγραμμα, που θα ελέγχεται και θα λογοδοτεί στις μαζικές οργανώσεις της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.
- Να καλέσει σε επαγρύπνηση τους φαντάρους και τους κατώτερους αξιωματικούς σε όλες τις μονάδες, για την κατάπνιξη με αυτο-οργάνωση κάθε απόπειρας χρησιμοποίησης του στρατού ενάντια στο μαζικό κίνημα. Ταυτόχρονα, πρέπει να καλέσει τα μέλη των σωμάτων ασφαλείας με δημοκρατικά φρονήματα, να αποκαλύψουν και να απομονώσουν τους φασιστικούς πυρήνες και να αρνηθούν κάθε διαταγή ανωτέρου που θα σκοπεύει στην τρομοκράτηση και καταστολή του αγώνα του εργαζόμενου λαού.
Η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ να κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση, θα έχει ένα διπλά οφέλιμο αποτέλεσμα. Από τη μια πλευρά θα δώσει κουράγιο στους αγωνιζόμενους απεργούς και θα δώσει αγωνιστικό κίνητρο στα υπόλοιπα τμήματα των εργατικών μαζών και από την άλλη, θα τρομοκρατήσει την άρχουσα τάξη, που θα αντιληφθεί ότι έχει να αντιμετωπίσει ένα κίνημα που λαμβάνει επαναστατικό χαρακτήρα και απειλεί την εξουσία της. Και επειδή, στην παρούσα φάση η άρχουσα τάξη βρίσκεται σε αυξανόμενη πολιτική απομόνωση και έχει απέναντί της ένα ισχυρό εργατικό κίνημα, που διαθέτει μαζικά συνδικάτα, ένα ΚΚΕ βαθειά ριζωμένο στην εργατική τάξη και έναν θεαματικά ανερχόμενο ΣΥΡΙΖΑ, δεν πρόκειται να τολμήσει την επιλογή επιβολής ενός ανοικτά ολοκληρωτικού καθεστώτος, γιατί με αυτή θα κινδυνεύσει να τα χάσει όλα. Συνεπώς και μόνο η αναγγελία μια τέτοιας πολιτικής γραμμής από τον ΣΥΡΙΖΑ, θα μπορούσε να προκαλέσει μια άρον - άρον προσφυγή σε εκλογές, ώστε να κερδηθεί χρόνος, να μην συνειδητοποιήσουν οι μάζες την επαναστατική τους δύναμη και να εκτονωθεί «δημοκρατικά» η οργή τους. Και σε αυτή την περίπτωση, ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει ελεύθερο το πεδίο για να διεκδικήσει την εξουσία και να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα που θα λύσει ριζικά τα προβλήματα του εργαζόμενου λαού.
Αν όμως το κόμμα μείνει στη σημερινή πολιτική γραμμή της σύγχυσης και της ατολμίας, οι καθηγητές κινδυνεύουν να κουραστούν και να απομονωθούν και οι κλάδοι που συμπορεύονται μαζί τους, να αποθαρρυνθούν. Το αληθινό δίλλημα στην πραγματικότητα, δεν είναι ανάμεσα σε δυο μορφές πάλης, δηλαδή ανάμεσα σε μια καλά προετοιμασμένη γενική πολιτική απεργία διαρκείας και στις κατά χώρους απεργίες με μια προοπτική «βλέποντας και κάνοντας». Το αληθινό δίλημμα είναι: πάλη για «την τιμή των όπλων» που θα κουράσει και θα φθείρει το κίνημα ή πραγματική πάλη για τη νίκη και την ανατροπή, δηλαδή πάλη επαναστατική. Συμμετέχοντας ενεργά σε κάθε μορφή πάλης που υιοθετεί το ίδιο το κίνημα σαν οργανικό του μέρος, ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να ταχθεί καθαρά με τη δεύτερη επιλογή.
Το πρώτο δείγμα γραφής της ΚΕ στις 31 /8 και 1/9 ήταν απογοητευτικό. Όλες οι τάσεις και ομάδες (ηγετική πλειοψηφία, Αριστερή Πλατφόρμα, RProject), εκτός από την Κομμουνιστική Τάση, τάχθηκαν ενάντια στην αναγκαία επαναστατική γραμμή. Κάποιοι μάλιστα, όπως η ηγεσία της συνιστώσας ΔΕΑ, βράχνιασαν προσπαθώντας να μην επιτρέψουν αυτή η γραμμή να τεθεί καν σε ψηφοφορία από την Τάση μας στο όργανο.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει ακόμα χρόνο για να επανορθώσει και να κάνει την εργατική τάξη πιο επιεική με τα σημερινά της λάθη. Σε διαφορετική περίπτωση όμως, όλες οι μερίδες της θα καταγραφούν στη συνείδησή των εργαζόμενων ως συνυπεύθυνες για νέες ήττες, που θα αυξήσουν την απογοήτευση και την απελπισία στις γραμμές τους.
Σταμάτης Καραγιαννόπουλος
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου