Οι στόχοι για τις θανάσιμες σφαίρες μπορεί ν’αλλάζουν – σιίτης ή σουνίτης, μετριοπαθής ή ριζοσπάστης, φιλοδυτικός ήαντι-ιμπεριαλιστής – αλλά τα καθεστώτα που ρίχνουν αυτές τις σφαίρεςεναντίον των ίδιων τους των λαών είναι πανομοιότυπα.Το καθεστώς τηςΛιβύης στην Τρίπολη, καλούσε σε παγκόσμια επανάσταση, πριν επιλέξει να περιπολεί τα σύνορα της ΕΕ (1).
Κυβερνήσεις πολύ διαφορετικών αποχρώσεωνασκούν την ίδια παραπληροφόρηση. Το Ιράν έχει ισχυριστεί ότι η δημοκρατική εξέγερση των Αράβων προανήγγειλε την αναβίωση του Ισλάμ,εμπνευσμένη από την Iρανική επανάσταση του 1979. Το Ισραήλ επανέλαβεαυτόν τον ισχυρισμό και προσποιήθηκε ότι ανησυχεί. Αλλά όταν η Iρανικήαντιπολίτευση συγκεντρώθηκε για να γιορτάσει τις διαδηλώσεις στο Κάιρο,η θεοκρατική εξουσία άνοιξε πυρ κατά του πλήθους. Ο Ισραηλινός στρατόςδεν σφάζει αμάχους – εκτός αν είναι Παλαιστίνιοι (1.400 νεκροί στη Γάζαπριν από δύο χρόνια) – αλλά ο Βενιαμίν Νετανιάχου δεν δέχεται τααιτήματα των νέων Αράβων για ελευθερία περισσότερο από ό,τι το Ιράν. ΤοΙσραήλ φοβάται ότι θα μπορούσε να χάσει…
εξαιρετικούςσυνεταίρους στην εξουσία, αυταρχικούς αλλά φιλοαμερικανικούς. Γιατίτότε η μόνη διέξοδος θα ήταν να παίζει τον λύκο κατά του Ιράν.
Αλλά οι εντάσεις με το Ισραήλ και οιδιεθνείς κυρώσεις επιτρέπουν στο Ιρανικό καθεστώς, παίρνοντας θάρροςαπό την αποδυνάμωση των περιφερειακών του αντιπάλων, την Αίγυπτο και τη Σαουδική Αραβία, να παίζει το χαρτί του εθνικισμού.Το θεωρεί αυτόχρήσιμο, δεδομένου ότι το «Πράσινο Κίνημα» του2009 δεν υπέκυψε παρά την αδιάκοπη καταστολή του. Ο Ανώτατος Ηγέτης, οΑγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ, ήλπιζε ότι τα «εμβόλια» των απαγχονισμών και τωνβασανιστηρίων θα είχαν εξαλείψει τον ιό της αντιπολίτευσης. Δυστυχώςγι’ αυτόν, η Αραβική εξέγερση και η ταπεινωτική αντίθεση ανάμεσα στουψηλό μορφωτικό επίπεδο του πληθυσμού και το αρχαϊκό πολιτικό σύστημαυπονομεύουν την αμφίβολη νομιμότητα του Ιρανικού καθεστώτος.
Αντί να ακολουθήσει το παράδειγμα τηςΛιβύης και να διατάξει την πολεμική αεροπορία να πυροβολεί το πλήθος, ηκυβερνώσα ελίτ έχει εξαπολύσει τα δολοφονικά αιτήματα των οπαδώντης. Όταν η αντιπολίτευση συγκέντρωσε τις δυνάμεις της, 222 από τα 290μέλη του Ιρανικού κοινοβουλίου ζήτησαν την παραπομπή σε δίκη γιααντίσταση κατά του Ανώτατου Ηγέτη, των Μεχντί Καρουμπί και Mir HosseinMousavi, πρώην αξιωματούχων της κυβέρνησης, που βρίσκονταν σε κατ΄οίκονπεριορισμό. Στις 18 Φεβρουαρίου, «στήθηκε» μια διαδήλωση στην Τεχεράνη,όπου ο λαός μπορούσε να «εκφράσει το μίσος, την οργή και την αποστροφήτου για τα άγρια και αποκρουστικά εγκλήματα των ηγετών της στάσης καιτων υποκριτικών και μοναρχικών συμμάχων τους» (2). Σαν «σιωνιστές πράκτορες» ή «χούλιγκανς», θ’ αντιμετωπίσουν την ποινή του θανάτου.
Μπορεί να λείπει η φαντασία από τοκαθεστώς, αλλά δεν του λείπουν οι υποστηρικτές. Και οι καταδίκες τηςΔύσης δεν έχουν καμμία αξία. Παρ’ όλ’ αυτά, δεν μπορεί να επιβιώσειμακροπρόθεσμα. Όπως παρατήρησε ο Τούρκος πρόεδρος, Αμπντουλάχ Γκιούλ,στη διάρκεια επίσκεψης του στην Τεχεράνη τον περασμένο μήνα: «Όταν οιαρχηγοί του κράτους δεν δίνουν προσοχή στις ανάγκες του έθνους τους,τότε αναλαμβάνει ο λαός.»
(1) Alain Morice και Claire Rodier, “The EU’s expulsion machine”, Le Monde diplomatique, Αγγλική Έκδοση, Ιούνιος 2010.
(2)Ανακοίνωση που δημοσιεύθηκε από το «Συντονιστικό Συμβούλιο για τηΔιάδοση του Ισλαμισμού» στην Τεχεράνη και μεταδόθηκε από το ΓαλλικόΠρακτορείο Ειδήσεων στις 16/2/2011
Ο Halimi Serge είναι Γάλλος συγγραφέας και δημοσιογράφος.
- Ο Glyfadaweb δεν φέρει καμία ευθύνη για το δημοσίευμα και την φωτογραφία.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου