Επίσης, στην διακήρυξη των αρχών υφίστανται 23 διεκδικήσεις, με κορυφαίες την διαγραφή του χρέους και την κατάργηση των μνημονίων.
ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΑΡΧΩΝ ΚΑΙ ΣΤΟΧΩΝ στο 36ο ΤΑΚΤΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ της Α.Δ.Ε.Δ.Υ.
Το 36ο Τακτικό Συνέδριο της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. πραγματοποιείται σε μια περίοδο κλιμάκωσης της πιο ύπουλης και σκληρής αντιλαϊκής επίθεσης των τελευταίων ετών. Το πολιτικό σύστημα έχει αποδεχτεί στη συντριπτική του πλειοψηφία το ρόλο της υποτελούς διαχείρισης και του γενικού ξεπουλήματος, με τις «εφεδρείες» της συγκυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-ΑΝ.ΕΛ. και την «πρώτη φορά Αριστερά» να συνεχίζουν δίκην νέου υπεργολάβου την υλοποίηση της πιο άγριας νεοφιλελεύθερης πολιτικής σ’ ολόκληρη την Ευρώπη.
Παράλληλα, αναλαμβάνουν υποχρεωτικά τη χειραγώγηση του Ελληνικού λαού μέσω εκβιαστικών ψευδοδιλλημάτων. Και αυτό γίνεται τόσο αποτελεσματικά που τελευταία αυξάνεται κατακόρυφα ο κίνδυνος της παγίωσης ενός ιδιότυπου «μιθριδατισμού» σε ότι αφορά στη λήψη ακόμη και των πιο επώδυνων μέτρων, με ευθύνη βέβαια και των συνδικάτων. Ταυτόχρονα θριαμβολογούν για την επαίσχυντη συμφωνία Ευρωπαϊκής Ένωσης και Τουρκίας για το προσφυγικό και αποδέχονται την ανεξέλεγκτη δράση των Μ.Κ.Ο. και της FRONTEX στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου.
Την ίδια στιγμή που το οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης βάλλεται πανταχόθεν για τον αντιδραστικό του χαρακτήρα και σείεται συθέμελα από την πίεση του αποπληθωρισμού, της αποεπένδυσης και των υποτυπωδών ρυθμών ανάπτυξης σε συνδυασμό με το χρέος και τα σοβαρότατα προβλήματα του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, στο λαό μας πουλάνε το «κουτόχορτο» των επενδύσεων που τάχα θα πλημμυρίσουν την Ελληνική Οικονομία.
Σε συνθήκες δομικής καπιταλιστικής κρίσης που «σπάζει κόκκαλα» σχεδόν για μια δεκαετία και με το χρέος θηλιά στο λαιμό της χώρας, ομιλούν χωρίς «αιδώ» για νέους ενάρετους οικονομικούς κύκλους που έρχονται οσονούπω και για νέο «success story... made in Greece». Επενδύσεις βέβαια θα γίνουν και θα αφορούν στις «αρπαχτές» του διεθνούς κεφαλαίου κυρίως με βάση τη Δημόσια Περιουσία και την απασχόληση σε συνθήκες γαλέρας.
Παπαγαλίζοντας λοιπόν εν χορώ τα γνωστά ιδεολογήματα της ανάπτυξης, της ανταγωνιστικότητας και των υπερβολών τάχα των αγορών που χρήζουν ρύθμισης, συνεχίζουν να απορρυθμίζουν και να ισοπεδώνουν ό,τι έχει απομείνει σε επίπεδο εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων.
Νομιμοποιούν στο διηνεκές και αποδέχονται σαν απλοί διαχειριστές τον κυρίαρχο πολιτικό ρόλο του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος και του χρέους, μηχανισμών που διαχρονικά χειραγωγούν και καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τις σχέσεις εξουσίας. Ανεξέλεγκτοι πλέον οι συγκεκριμένοι μηχανισμοί, εξακολουθούν να επιβάλλουν και να παγιώνουν το μοντέλο της επιχείρησης στο σύνολο των κοινωνικών σχέσεων, μετατρέποντας την Ελληνική οικονομία αποκλειστικά σε οικονομία πληρωμής χρεών και τους Έλληνες πολίτες σε δουλοπάροικους.
Νομιμοποιώντας πολιτικά κάθε προηγούμενη μνημονιακή διάταξη, η συγκυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-ΑΝ.ΕΛ. εφαρμόζει με ιδιαίτερο ζήλο το δικό της τρίτο μνημόνιο προετοιμάζοντας ήδη το έδαφος για το επόμενο, χρησιμοποιώντας σαν άλλοθι τη... ρύθμιση του χρέους το οποίο βέβαια θα διέγραφε μαζί με την κατάργηση των μνημονίων. Δικό της έργο αποτελεί η ψήφιση του Ν.4387/2016 και η νέα «αρχιτεκτονική» του συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης που ουσιαστικά στέλνει στους ασφαλισμένους το μήνυμα της μαζικής εξόδου και το πέρασμα στην ιδιωτική και επαγγελματική ασφάλιση με την ελπίδα εξασφάλισης μιας αξιοπρεπούς συνταξιοδοτικής παροχής. Αυτό βέβαια σε συνέχεια της 25ετούς υπονόμευσης και της βίαιης επίθεσης των μνημονιακών επιλογών των τελευταίων ετών.
Επιχειρεί να επιβάλλει καθεστώς ομηρείας στους Δημοσίους Υπαλλήλους πουλώντας εκδούλευση για τις επαναπροσλήψεις και κουνώντας το δάκτυλο επισείοντας τον «κίνδυνο Μητσοτάκη» και την απειλή των διαθεσιμοτήτων και των απολύσεων, λες και δεν ήταν οι αγώνες μας που επέβαλλαν αυτές τις επαναπροσλήψεις και την κατάργηση του συγκεκριμένου θεσμικού πλαισίου.
Όσο για την επόμενη επίθεση έχει ήδη ενορχηστρωθεί. Μετά το ασφαλιστικό, τη σκανδαλώδη νέα ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, το δημοσιονομικό κόφτη, τα κόκκινα δάνεια, τους πλειστηριασμούς και το γενικό ξεπούλημα μέσω του νέου υπέρ ταμείου ιδιωτικοποιήσεων φτάνει η ώρα των εργασιακών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων. Αρκούν οι αναφορές στις «βέλτιστες» ευρωπαϊκές πρακτικές και στην ILO, το μεγαλύτερο διεθνή «λαγό» κάθε αντεργατικής ανατροπής για να καταλάβουμε τι σχεδιάζουν.
Μιλώντας πιο συγκεκριμένα, ακολουθώντας το δρόμο των προηγούμενων κυβερνήσεων θα επιχειρήσουν να απελευθερώσουν πλήρως τις ομαδικές απολύσεις, να θεσμοθετήσουν νέες μορφές ελαστικής απασχόλησης και αντιδραστικές αλλαγές στο συνδικαλιστικό Νόμο και σταδιακή κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού στον Ιδιωτικό Τομέα.
Θα επιχειρήσουν δηλαδή να ολοκληρώσουν το σχέδιο καθιέρωσης της φτώχειας και της επισφάλειας σαν στρατηγικές μεταβλητές της ευελιξίας στην αγορά εργασίας προς όφελος βέβαια της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων και ενάντια στα συμφέροντα της συντριπτικής λαϊκής πλειοψηφίας. Η ανεργία δεν αντιμετωπίζεται πλέον σαν δομικό φαινόμενο αλλά σαν ατομικό πρόβλημα.
Αναπόφευκτα βέβαια αντιμετωπίζουν μια προϊούσα κρίση κοινωνικής και πολιτικής αποξένωσης και απονομιμοποίησης, υιοθετώντας ολοένα και περισσότερο αντιδημοκρατικές και αυταρχικές συμπεριφορές στην εναγώνια προσπάθειά τους να κρατηθούν στην εξουσία. Χαρακτηριστικά παραδείγματα η προκλητική στάση των Υπουργών Βερναρδάκη και Χουλιαράκη απέναντι στην Εκτελεστική Επιτροπή της Α.Δ.Ε.Δ.Υ
Για ότι αφορά τώρα στο συνδικαλιστικό κίνημα, δεν πρόκειται να αναλωθούμε σε καινοφανείς θεωρίες, κοινότοπες διαπιστώσεις και κροκοδείλια δάκρυα για τη χαμένη του τιμή. Θέλουμε να είμαστε ξεκάθαροι: Τα ζητήματα του ταξικού του προσδιορισμού και της ενωτικής αγωνιστικής παρουσίας και δράσης είναι αλληλένδετα και αποτελούν μονόδρομο. Αυτό αποτελεί το ουσιαστικό περιεχόμενο.
Σε διαφορετική περίπτωση μεγάλες μάζες εργαζομένων θα παραμένουν εγκλωβισμένες στη λογική της ανάθεσης και του «τετραγωνισμού του κύκλου» με την ψευδαίσθηση της ομαλής, χωρίς σύγκρουση, επανόδου σε κάποια «κανονικότητα» που όμως αποτελεί φενάκη. Ταυτόχρονα θα συνεχίσουν να διαμορφώνουν και να συντηρούν πλειοψηφικούς συσχετισμούς αναπαράγοντας συνδικαλιστικές ηγεσίες που νομοτελειακά θα αυτοπεριορίζονται όλο και περισσότερο στη λογική του συντεχνιασμού, του «καθωσπρεπισμού» και του κοινωνικού εταίρου.
Αυτό, σε συνδυασμό με την παραίτηση από κάθε σοβαρή διεκδίκηση και την αδυναμία ανάσχεσης της τάσης για δραματική συρρίκνωση της μόνιμης και πλήρους απασχόλησης σε Ιδιωτικό και Δημόσιο Τομέα, θα ανατροφοδοτεί τον «επαγγελματικό» συνδικαλισμό που σήμερα σε μεγάλο βαθμό εμφανίζεται ξεκάθαρα στη Διοίκηση της Γ.Σ.Ε.Ε. Αμέσως γίνεται λόγος για έναν εσωστρεφή συνδικαλισμό των μηχανισμών που θα αντιστρατεύεται και θα αντιμετωπίζει ως απειλή την προοπτική της συμμετοχής και της μαζικοποίησης. Θεωρούμε λοιπόν ότι το ζήτημα της ενοποιημένης δράσης των συνδικάτων στη βάση ενός πραγματικού διεκδικητικού πλαισίου που μπορεί να αποτελέσει ικανή διάμεση συνθήκη μιας συνολικής ανατροπής είναι πιο επίκαιρο και κρίσιμο από ποτέ.
Σκοπός είναι η καθημερινή μάχη για την ανάδειξη και λύση ζωτικών προβλημάτων που βελτιώνουν τη θέση των εργαζόμενων. Επιβάλλεται η ανάδειξη των αντιδραστικών, αντεργατικών πολιτικών επιλογών που μπορούν να συσπειρώσουν και να σχηματίσουν καθοριστικές πλειοψηφίες ανοίγοντας νέους δρόμους αντίστασης και διεκδίκησης. Η συνεργασία και η ενεργοποίηση της καταπιεσμένης πλειοψηφίας (άνεργοι κ.ο.κ) αλλά και η δημιουργία ευρύτερων συμμαχιών με την πλειοψηφία των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων και των αγροτών που απομονώνει την κυρίαρχη τάξη και το καθεστώς από τα βασικά τους στηρίγματα.
Στόχος είναι η προοπτική της ανάληψης αποφασιστικού ρόλου του εργατικού κινήματος με όρους αντικαπιταλιστικής ανατροπής και ενάντια σε κάθε μορφή βαρβαρότητας. Η προοπτική δηλαδή μιας νικηφόρας δυναμικής που θα σφυρηλατεί τη θέληση και σαν αποτέλεσμα της πάλης θα οδηγεί στην ενσάρκωση μιας πολιτικής λύσης που θα υπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα. Μια πολυεπίπεδη δημοκρατική επιλογή μεταξύ χειραφετημένων, ελεύθερων ανθρώπων, η οποία θα προσδιορίσει σε μεγάλο βαθμό και τις μορφές πολιτικής έκφρασης. Ένα πλατύ λαϊκό κίνημα που δυνάμει της ενεργού μαζικής συμμετοχής θα θέσει με αποφασιστικότητα όλα τα μεγάλα πολιτικά ζητήματα μέσα στα αντικειμενικά πλαίσια και στις ανάγκες της εποχής.
Σε διαφορετική περίπτωση, δίχως ουσιαστική προοπτική, τα συνδικάτα θα ξεπεραστούν από την πραγματικότητα και μαζί θα οπισθοδρομήσει ολόκληρο το εργατικό κίνημα. Φαινόμενα όπως η αποκλιμάκωση του αγώνα για το Ασφαλιστικό μετά την απεργία της 4ης Φεβρουαρίου 2016 θα θεωρούνται αυτονόητα, αφού πλέον όλα θα αρχίζουν και θα τελειώνουν με το «συμβολικό χαρακτήρα» και το «μήνυμα δυσαρέσκειας και διαμαρτυρίας» προς κάθε κυβέρνηση. Κάθε είδους απεργιακή κινητοποίηση, που σε συνδυασμό με τις αλλαγές στο συνδικαλιστικό Νόμο δύσκολα θα μπορεί να αποκτήσει «πιστοποιητικό νομιμότητας», θα εξελίσσεται σε μια τέτοια διαδικασία τελετουργικού χαρακτήρα. Η προοπτική δε της πλήρους αποσυσπείρωσης και της απουσίας οργανωμένων μορφών πραγματικής πάλης θα «θολώσει» τόσο τα νερά που κάθε είδους εθνικοφασιστικό μόρφωμα θα βρει τα περιθώρια να ψαρεύει με ακόμη μεγαλύτερη άνεση.
Η παράταξή μας, η «ΔΗΜΟΣΙΟΥΠΑΛΛΗΛΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ», στα τρία χρόνια της παρουσίας της υπηρέτησε με τόλμη και συνέπεια το παραπάνω πλαίσιο. Χωρίς κομματικό αλλά με σαφή πολιτικό προσδιορισμό, αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει τα γεγονότα και τις εξελίξεις με κριτικό πνεύμα και οι αποφάσεις της λαμβάνονται με απόλυτο σεβασμό στις συλλογικές, δημοκρατικές διαδικασίες. Αποτέλεσε τον πιο καθοριστικό παράγοντα ανατροπής των παγιωμένων για δεκαετίες συσχετισμών μεταξύ των παρατάξεων της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. και χωρίς να διεκδικεί απολύτως κανένα αξίωμα κατά τη συγκρότηση των οργάνων παρείχε τη στήριξη για την ανάδειξη αριστερών-αγωνιστικών Προεδρείων τόσο στο Γενικό Συμβούλιο όσο και στην Εκτελεστική Επιτροπή της Συνομοσπονδίας.
Δυστυχώς όπως είναι γνωστό η ευκαιρία αυτή όχι μόνο δεν αξιοποιήθηκε, για λόγους που έχουμε αναφέρει αναλυτικά στις ανακοινώσεις μας και με ευθύνη συγκεκριμένων παρατάξεων, αλλά κατέστησε την Α.Δ.Ε.Δ.Υ «ακέφαλη» αφού για τρία ολόκληρα χρόνια δεν στάθηκε δυνατό να γίνει συγκρότηση Προεδρείου.
Παρόλα αυτά όμως, μόνη η αλλαγή των συσχετισμών οδήγησε σε τολμηρές αποφάσεις και πρωτοβουλίες προς την κατεύθυνση μιας νέας μη διαχειριστικής αντίληψης και βέβαια στις περισσότερες απ’ αυτές ήταν η δική μας καθοριστική συμμετοχή που διαμόρφωσε τις απαραίτητες πλειοψηφίες. Κανένας αγώνας λόγου χάρη κατά της αξιολόγησης και καμιά «κατάργηση στην πράξη» των συγκεκριμένων διατάξεων δεν θα είχε πραγματοποιηθεί χωρίς τη δική μας, οριακή, στήριξη στη συγκεκριμένη πρόταση. Καμιά συζήτηση δεν θα άνοιγε γύρω από την μονιμοποίηση των Ι.Δ.Α.Χ. αν δεν θέταμε εμείς το ζήτημα, ανεξάρτητα αν η αρχική αποδοχή του αιτήματος εξελίχθηκε σε εμπαιγμό από την πλευρά της κυβέρνησης.
Ήμασταν η μοναδική παράταξη όπου στις Ομοσπονδίες στις οποίες αποτελούμε πλειοψηφική δύναμη, Π.Ο.Ε.-Ο.Τ.Α. και Π.Ο.Π.Ο.Κ.Π., πήραμε ξεκάθαρες αποφάσεις των Δ.Σ. υπέρ του ΟΧΙ στην περίοδο του δημοψηφίσματος και βέβαια την ίδια πρόταση στηρίξαμε στην Εκτελεστική Επιτροπή της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. Εκεί μπορεί να μη στάθηκε δυνατό να ληφθεί θετική απόφαση αλλά πάλι η αλλαγή των συσχετισμών ήταν εκείνη που «προστάτευσε» την Α.Δ.Ε.Δ.Υ. από μιαν απόφαση υπέρ του ΝΑΙ στα πρότυπα εκείνης της Γ.Σ.Ε.Ε. και ο νοών νοείτω…
Όσο για το ουσιαστικό περιεχόμενο εκείνου του αγώνα, το γεγονός πως το βροντερό ΟΧΙ του Ελληνικού λαού πανικόβαλε τους πάντες και πρώτους τους πολιτικούς «νάνους» εμπνευστές του, μόνο όσοι διακατέχονται από το σύνδρομο του αυτόχειρα ή από κάποιον ιδεαλιστικό-μεταφυσικό φόβο που τους οδηγεί στην επί της ουσίας αποστασιοποίηση από το σημερινό κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι, αδυνατούν να κατανοήσουν.
Με την ίδια λοιπόν αποφασιστικότητα θα συνεχίσουμε τη διαδρομή μας. Με τα λάθη και τις παραλείψεις, τις αστοχίες και τις αποτυχίες μας αλλά ποτέ κρυπτόμενοι. Απευθυνόμαστε και ζητάμε την συμπαράταξη κάθε συναδέλφου που πάνω απ’ όλα διαφωνεί και αντιστρατεύεται τη λογική του «κοπαδιού», των «ποιμένων» και των «μαντρόσκυλων».
Συνάδελφοι,
Χρειάστηκαν λιγότερο από δύο δεκαετίες προκειμένου να καταρρεύσει ο μύθος του «τέλους της ιστορίας» και των αρχών της αγοράς που υποτίθεται ήταν ικανές να επιτύχουν πρωτόγνωρα επίπεδα υλικής ευημερίας ακόμα και στον τρίτο κόσμο. Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του πρώην υποψήφιου για το χρίσμα του Δημοκρατικού Κόμματος στις προεδρικές εκλογές των Η.Π.Α. Μπέρνι Σάντερς σε συνέδριο που πραγματοποιήθηκε τον περασμένο Απρίλιο στο Βατικανό με αντικείμενο την κοινωνική δικαιοσύνη: «Ας είμαστε ξεκάθαροι.
Η κατάσταση είναι χειρότερη σήμερα. Το 2016, το μόλις 1% του πληθυσμού του πλανήτη κατέχει περισσότερο πλούτο από το υπόλοιπο 99%. Σε μια εποχή όπου τόσο λίγοι κατέχουν τόσα πολλά και τόσοι πολλοί διαθέτουν τόσα λίγα, πρέπει να απορρίψουμε τα θεμέλια αυτής της σύγχρονης οικονομίας ως ανήθικα και μη βιώσιμα». Θα ήταν λοιπόν αναχρονισμός ή αντίθετα «αμείλικτος» ρεαλισμός αν προσθέταμε το παρακάτω απόσπασμα που γράφτηκε 170 χρόνια πριν; «Γιατί μόλις το κεφάλαιο πάψει να υπάρχει για τον εργάτη, παύει κι αυτός να υπάρχει για τον εαυτό του: δεν έχει δουλειά και γι αυτό δεν έχει μισθό και εφόσον δεν υπάρχει ως ανθρώπινο ον αλλά μόνο ως εργάτης μπορεί να σκάψει τον τάφο του και να πεθάνει».
Επομένως η ιστορία, η ταξική πάλη σε συνδυασμό με την κοινωνική και ιδεολογική διαπάλη συνεχίζονται συντηρώντας και οξύνοντας ιστορικά αδιέξοδα και αντιφάσεις, θέτοντας ταυτόχρονα κρίσιμα θεμελιακά διλήμματα για τους λαούς και τις κοινωνίες. Με τις κυρίαρχες τάξεις αποφασισμένες περισσότερο από ποτέ, αναμασώντας παλαιούς πολιτικούς μύθους που φτάνουν μέχρι τον εθνικισμό και το φασισμό, να προσπαθούν λυσσασμένα να τραβήξουν προς τα πίσω τον τροχό της ιστορίας προκειμένου να υπερασπιστούν τα συμφέροντα και να διατηρήσουν τα προνόμιά τους.
Ο αγώνας που έχουμε μπροστά μας είναι σκληρός και δύσκολος. Σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί γραμμική, μονοδιάστατη διαδικασία, χωρίς αποτυχίες, πισωγυρίσματα και διαψεύσεις, συχνά οδυνηρές. Άλλωστε η κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα είναι ασυγκρίτως πολυπλοκότερη από τη θεωρία ενώ δεν πρέπει να λησμονούμε και να υποτιμούμε τα «σεισμικά» γεωπολιτικά χαρακτηριστικά της περιοχής και το γεγονός ότι, ιστορικά οι εξωτερικές συνθήκες προσδιόρισαν και καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό τις εσωτερικές εξελίξεις στη χώρα στις πιο κρίσιμες περιόδους της σύγχρονης ιστορίας της.
Βγάζοντας όμως τα σωστά συμπεράσματα, ξεκινώντας από αρκετές λαθεμένες βασικές πολιτικές παραδοχές και επιλογές, οφείλουμε να συνεχίσουμε. Αξιοποιώντας κάθε δυνατή ευκαιρία σε διαδρομές που δεν είναι πλήρως καταγεγραμμένες σε κανένα χάρτη, χωρίς να διακινδυνεύουμε ή να απαξιώνουμε την κατάκτηση του σχετικού, τις μικρότερες ή μεγαλύτερες εργατικές-πολιτικές νίκες, στο όνομα του απόλυτου.
Μακριά από κάθε υπερβολή που φτάνει στον παραλογισμό, με το πρόσχημα της υπεράσπισης μιας «ιδέας» την οποία ουσιαστικά υπονομεύουμε καθιστώντας την πολιτικά ακίνδυνη και αναποτελεσματική. Είναι ολέθριο λάθος να μη λογαριάζουμε ούτε τους υφιστάμενους αντικειμενικούς περιορισμούς, ούτε τις σημερινές διαθέσεις και επιδιώξεις της πλειοψηφίας των εργαζόμενων προκειμένου να ενεργοποιηθούν προς την κατεύθυνση ενός αποτελεσματικού και επίκαιρου διεκδικητικού πλαισίου, αντιτάσσοντας το ιδεολογικά «ορθόδοξο» ή το «ηθικό» που τελικά οδηγεί στην αποξένωση και στον εγκλωβισμό στη λογική των «θέσεων οπισθοφυλακής».
ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ:
1. Με τον καθημερινό και διαρκή αγώνα μας την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών και όσων τις υπηρετούν.
2. Διαγραφή του χρέους. Άμεση παύση της αποπληρωμής του Δημόσιου χρέους, με καταγγελία των δανειακών συμβάσεων ώστε να ξεκινήσει η προσπάθεια για την άσκηση της αναγκαίας κοινωνικής πολιτικής και της ανατροπής των πολιτικών λιτότητας.
3. Την κατάργηση του υπέρ Ταμείου Ιδιωτικοποιήσεων και τον τερματισμό της εκποίησης της Δημόσιας, Δημοτικής και Εθνικής Περιουσίας.
4. Αποτροπή κάθε Ιδιωτικοποίησης Δημοσίων Οργανισμών και Επιχειρήσεων καθώς και της εκχώρησης των Δημοσίων Κοινωνικών αγαθών σε ιδιώτες.
5. Την κατάργηση όλων των εκχωρήσεων αρμοδιοτήτων και εργολαβιών σε Ιδιώτες, Μ.Κ.Ο. και ΚΟΙΝ.Σ.Ε.Π. σε όλο το φάσμα του Δημοσίου, τα Ν.Π.Δ.Δ. και τους Ο.Τ.Α.
6. Δίκαιο, απλό, αναδιανεμητικό φορολογικό σύστημα υπέρ των λαϊκών στρωμάτων, κατάργηση των χαρατσιών και του ΕΝ.Φ.Ι.Α. Πάγωμα πλειστηριασμών και διαγραφές χρεών.
7. Άμεση στήριξη των ανέργων. Καθολική εφαρμογή και αύξηση του επιδόματος ανεργίας.
8. Την ενίσχυση των εργασιακών, συλλογικών και κοινωνικών δικαιωμάτων.
9. Αποκατάσταση του κατώτατου μισθού στον Ιδιωτικό Τομέα στα προ κρίσης επίπεδα.
10. Άμεση κατάργηση της ελαστικής και εκ περιτροπής εργασίας, της μερικής απασχόλησης και της ενοικιαζόμενης εργασίας σε Ιδιωτικό και Δημόσιο τομέα. Προσλήψεις μόνιμου προσωπικού πλήρους απασχόλησης για την κάλυψη όλων των παγίων και διαρκών αναγκών στις Δημόσιες Υπηρεσίες. Αποτροπή κάθε προσπάθειας απόλυσης εργαζομένων με οποιαδήποτε τρόπο. Ενιαία, μόνιμη και σταθερή εργασία σε όλο το Δημόσιο. Μονιμοποίηση των εργαζομένων Ιδιωτικού Δικαίου Αορίστου χρόνου (Ι.Δ.Α.Χ.).
11. Κατοχύρωση και διεύρυνση των συλλογικών δικαιωμάτων και επαναφορά του δικαιώματος των Συλλογικών Διαπραγματεύσεων και κατακτήσεων των εργαζομένων στο Δημόσιο, τα Ν.Π.Δ.Δ. και τους Ο.Τ.Α.
12. Αυστηρή εφαρμογή του θεσμικού πλαισίου για την Υγιεινή και Ασφάλεια στην Εργασία. Πλήρης αναγνώριση του εργατικού ατυχήματος και της επαγγελματικής ασθένειας.
13. Δημόσια, δωρεάν, ποιοτική υγειονομική περίθαλψη για το σύνολο των εργαζόμενων και της Ελληνικής κοινωνίας.
14. Την κατάργηση όλων των αντεργατικών και αντιασφαλιστικών Νόμων. Στήριξη των υφιστάμενων Ασφαλιστικών Ταμείων και ακύρωση των ενοποιήσεων. Άμεση επαναφορά των ασφαλιστικών-συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων μας. Διασφάλιση του Δημόσιου, καθολικού, αναδιανεμητικού χαρακτήρα της Κοινωνικής Ασφάλισης.
15. Την υπεράσπιση και διεύρυνση των δικαιωμάτων μας στην Επικουρική Σύνταξη και στο Εφάπαξ.
16. Σταδιακή αποκατάσταση των απωλειών στις αποδοχές των Δημοσίων Υπαλλήλων και επαναφορά τους στο ύψος πριν την εφαρμογή των μνημονίων. Επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού. Ενιαίο, δίκαιο και αξιοκρατικό Μισθολόγιο.
17. Την αποτροπή της άλωσης του Κράτους και των Δημοσίων Υπηρεσιών μέσω της νέας μνημονιακής υποχρέωσης για αποπολιτικοποίησή τους, την κατάργηση και συρρίκνωση βασικών υπηρεσιών και την εκχώρησή τους στα μεγάλα επιχειρηματικά-εργολαβικά συμφέροντα που επιχειρούνται μέσω της κινητικότητας και της αξιολόγησης Δομών και Ανθρώπινου δυναμικού.
18. Τη ρύθμιση των δανείων των Δημοσίων υπαλλήλων που έχουν χορηγηθεί από το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων και το πρώην Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, με μηδενισμό των τοκογλυφικών επιτοκίων τα οποία φτάνουν ακόμα και το 6,2%. Ουσιαστικές ρυθμίσεις, που θα μειώνουν τα επιτόκια και κατά περίπτωση θα «κουρεύουν», θα διαγράφουν ή θα ρυθμίζουν τον τρόπο αποπληρωμής τους με βάση το ύψος της σημερινής μισθοδοσίας των υπαλλήλων λαμβάνοντας υπόψη την σημερινή αξία των ακινήτων αλλά και την ύπαρξη και άλλων δανείων για το ίδιο ακίνητο. Να σταματήσει ο παράνομος ανατοκισμός και να υπάρχει άμεση συμμόρφωση-ευθυγράμμιση με δικαστικές αποφάσεις. Αγώνας κατά των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας.
19. Αυστηρή εφαρμογή της πενθήμερης εργασίας και επιστροφή στο επταμισάωρο (37 ½ εβδομαδιαία) χωρίς μείωση των αποδοχών.
20. Σύγχρονη Δημόσια Διοίκηση με λειτουργική αυτοτέλεια. Δομή και Οργάνωση, αξιοκρατία και απεξάρτηση από τους εκάστοτε μηχανισμούς εξουσίας.
21. Την ενίσχυση καθημερινά των πρωτοβουλιών για την αλληλεγγύη μεταξύ όλων των εργαζομένων στο Δημόσιο και Ιδιωτικό Τομέα αλλά και όσων συνανθρώπων μας την έχουν ανάγκη.
22. Αναβάθμιση του ανθρώπινου δυναμικού, αντικειμενικό σύστημα προσλήψεων, αξιοκρατική στελέχωση, καμία κατάργηση οργανικών θέσεων.
23. Προστασία και αναβάθμιση των υπηρεσιών του Δημοσίου, των Ν.Π.Δ.Δ. και των Ο.Τ.Α.
Δεν υπάρχουν πια ούτε αυταπάτες ούτε ψευδοδιλλήματα. Κανέναν δεν ξεγελούν τα δήθεν «παράλληλα» προγράμματα που εξαγγέλλει η συγκυβέρνηση για να κατευνάσει την αντίδραση της κοινωνίας. Μόνο με αλήθεια και τόλμη θα μπορέσουμε κοινωνία και εργαζόμενοι να βρούμε το δρόμο μας. Σαν «ΔΗΜΟΣΙΟΥΠΑΛΛΗΛΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ» έτσι πορευθήκαμε κι έτσι θα συνεχίσουμε «να περπατάμε»!!!
Θυμίζουμε ότι το 36ο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα στις 30 Νοεμβρίου 2016 , και 1, 2, Δεκεμβρίου στο ξενοδοχείο “NOVOTEL ATHENES” (ΜΙΧ. ΒΟΔΑ 4-6).
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου