Αττική 1944 – Αττική 2025: Οι Αντιστασιακοί, οι Δοσίλογοι και η Μνήμη που Ενοχλεί
Η φετινή επέτειος των 80 χρόνων από την απελευθέρωση της Αθήνας από τη γερμανική κατοχή, δεν είναι απλώς μία ιστορική υπενθύμιση είναι ένας καθρέφτης. Και όπως κάθε καθρέφτης, έτσι κι αυτός δεν δείχνει μόνο το παρελθόν φωτίζει και το παρόν.
Τότε, ο τόπος βρισκόταν κάτω από το βάρος της ξένης μπότας, αλλά και της εσωτερικής προδοσίας. Οι κατοχικές αρχές βρήκαν σε κάθε γειτονιά τους «δικούς τους ανθρώπους»: δοσίλογους, μαυραγορίτες, χαφιέδες. Ανθρώπους που, με αντάλλαγμα την ασφάλεια, το κέρδος ή την εξουσία, πρόδιδαν τους γείτονές τους, διέλυαν τις δομές αντίστασης, ή απλώς σιωπούσαν.
Απέναντί τους, στάθηκαν οι αντιστασιακοί: Όχι άγιοι – μα άνθρωποι που, με κόστος, επέλεξαν το δύσκολο δρόμο της αξιοπρέπειας και του κοινού καλού.
Σήμερα, δεν έχουμε Γερμανικά Τάγματα Ασφαλείας. Έχουμε όμως άλλες μορφές κατοχής: πολιτικής, οικονομικής, θεσμικής. Και σε πολλές γειτονιές (ίσως πιο ύπουλα) υπάρχουν και πάλι "αντιστασιακοί" και "δοσίλογοι".
Η τοπική αυτοδιοίκηση έχει γίνει για κάποιους εργαλείο διαιώνισης της πελατειακής εξουσίας. Σε δήμους όπου κυριαρχεί ο "γαλάζιος" δήμαρχος (προϊόν συνδιαλλαγής και εξαρτήσεων) παρατηρούμε ένα σύστημα που μοιάζει περισσότερο με μηχανισμό νομιμοποιημένης ομηρίας, παρά με αυτοδιαχείριση. Θέσεις, έργα, επιχορηγήσεις, ρουσφέτια και "εξυπηρετήσεις", όλα δεμένα σ’ ένα δίκτυο σιωπής και ανταμοιβής.
Όποιος σηκώνει φωνή, χαρακτηρίζεται "γραφικός" ή "εχθρός της ανάπτυξης". Όποιος προσπαθεί να οργανώσει αντίσταση στις πολιτικές αυτές, βρίσκεται αποκλεισμένος. Όπως τότε, έτσι και τώρα, ο μεγαλύτερος κίνδυνος δεν είναι ο εχθρός απέξω είναι ο εσωτερικός δοσιλογισμός. Εκείνος που ντύνεται με τα χρώματα της "ευταξίας", της "ανάπτυξης", της "κανονικότητας".
Το πιο ανησυχητικό δεν είναι μόνο η παρουσία αυτών των φαινομένων αλλά η αποδοχή τους. Το πόσο φυσικά έχουμε συνηθίσει στην ιδέα ότι «έτσι είναι τα πράγματα», «όλοι τα ίδια κάνουν», «τουλάχιστον μας φτιάχνει καμιά πλατεία». Αυτή η κανονικοποίηση της υποταγής είναι που κάνει την Ιστορία να μοιάζει επίκαιρη.
Η αντίσταση σήμερα δεν είναι μόνο να θυμόμαστε τους ήρωες του '44. Είναι να αναγνωρίζουμε ποιοι είναι οι σημερινοί συνεχιστές τους και ποιοι παίζουν το ρόλο των δοσιλόγων. Είναι να αμφισβητούμε το πελατειακό μοντέλο που μας μετατρέπει από πολίτες σε ψηφοφόρους - πελάτες. Είναι να διεκδικούμε διαφάνεια, κοινωνική λογοδοσία και πραγματική εκπροσώπηση.
Γιατί, τελικά, κάθε εποχή έχει την κατοχή της και κάθε πόλη τους ανθρώπους που θα αποφασίσουν αν θα σκύψουν το κεφάλι ή αν θα οργανώσουν την επόμενη απελευθέρωση.
Δυστυχώς οι δοσίλογοι, οι μαυραγορίτες και οι προδότες του παρόντος - συνεχιστές όσων ίσχυαν επί γερμανικής κατοχής σε τοπικό επίπεδο - είναι πολύ περισσότεροι/ες έναντι του παρελθόντος.
Αυταπόδεικτα - τουλάχιστον από το 2014 και μετέπειτα - σύμφωνα του δεδομένου ''γαλάζιου'' πελατειακού συστήματος στον Δήμο Γλυφάδας δεν υπάρχει ούτε ένας δημότης/ισσα να έχει αποκηρύξει τα κακώς κείμενα.
Σχεδόν άπαντες παρουσιάζονται πλασματικά ως τιμητές της δημοκρατίας, του δικαίου, της εντιμότητας, του ήθους κ.ά ,ενώ αποτελούν την αντιστοιχία των δοσίλογων και προδοτών της κατοχής. Άτομα τα οποία προς χάριν των προσωπικών τους συμφερόντων είναι ικανοί/ες για κάθε μορφής έγκλημα, συγκάλυψη, αποσιώπηση, ατιμία, αδικία, κατάλυση.
Βλέπε τα πεπραγμένα του συνόλου έπειτα από την προβοκάτσια του 2014 (κατάλυσης της εντολής 4.500 χιλιάδων δημοτών στον Δήμο Γλυφάδας) και της συνέχισης του φαιδρού πελατειακού συστήματος της ΝΔ με παράνομες ,πλάγιες , καταχρηστικές εξυπηρετήσεις οννεδιτών και υποστηρικτών της ''γαλάζιας'' παρατάξεως.
Μέχρι και ορισμένοι υπάλληλοι - εργαζόμενοι που είχαν αντιδράσει το 2014 σήμερα έχουν παγιώσει & αποδεχθεί τα κακώς κείμενα.
Γιάννης Κουρδομένος
ΥΓ: Συνένοχοι όλοι/ες στο τοπικό έγκλημα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου