Οι αστοί νυκοκυραίοι (ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΟ)

ΚΥΡΙΑΚΗ 21 ΙΟΥΛΙΟΥ 2013

Ο "νοικοκυραίος", μια λέξη που δεν έχει περάσει ακόμη στα λεξικά, είναι προϊόν της γενικής διάνοιας, της συλλογικής ευφυίας των αριστερών, των αναρχικών και των αντιεξουσιαστών, για να στοχεύσει σε ένα ιδιαίτερο είδος νοικοκύρη. 

Πρόκειται για την τυπική φιγούρα ενός ατόμου του οποίου η συμπεριφορά καθοδηγείται από τις αξίες της Δεξιάς: Ο Δεξιός φροντίζει πρώτα τον εαυτό του, μετά το νοικοκυριό του (την οικογένειά του), και ίσως μετά να ''φροντίσει'' και άλλους, στα πλαίσια κάποιου φιλανθρωπικού ενδιαφέροντος εάν του περισσέψουν ο χρόνος και το χρήμα. 

 "Σί­γου­ρα λεφτά και ει­σό­δη­μα με­γά­λο" είναι το σύν­θη­μα που γρά­φει στη ση­μαία της η αστι­κή τάξη, αυτή η πα­ρακ­μια­κή αστι­κή τάξη που γνω­ρί­ζει πλέον να αυ­ξά­νει τα κέρδη της μόνο χάρη σε προ­νό­μια: χάρη στους μι­σθούς πεί­νας που επι­βάλ­λουν οι μνη­μο­νια­κές κυ­βερ­νή­σεις, στις φο­ρο­α­παλ­λα­γές, τη φο­ρο­α­πο­φυ­γή και τη φο­ρο­δια­φυ­γή, την εύ­καμ­πτη και ανυ­πε­ρά­σπι­στη, και για αυτό υπά­κουη ερ­γα­σια­κή δύ­να­μη, στη διά­λυ­ση των θε­σμών προ­στα­σί­ας των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των συν­δι­κα­λι­στι­κών τους ορ­γα­νώ­σε­ων. Πρό­σφα­το δείγ­μα της πα­ρακ­μής της επι­χει­ρη­μα­τι­κής τάξης, η δή­λω­ση των εστια­τό­ρων και των κα­φε­τζή­δων ότι δεν προ­τί­θε­νται να με­τα­τρέ­ψουν σε μεί­ω­ση των τιμών την αναγ­γελ­θεί­σα μεί­ω­ση του ΦΠΑ στην εστί­α­ση. Πρό­κει­ται για γλα­φυ­ρό πα­ρά­δειγ­μα της ανι­κα­νό­τη­τας της επι­χει­ρη­μα­τι­κής τάξης, μι­κρής και με­γά­λης, να δια­τυ­πώ­σει και να ακο­λου­θή­σει μια ηγε­μο­νι­κή πο­λι­τι­κή, δη­λα­δή μια πο­λι­τι­κή που θα μπο­ρού­σε να εμ­φα­νί­σει την επι­δί­ω­ξη του ιδιο­τε­λούς συμ­φέ­ρο­ντος της επι­χει­ρη­μα­τι­κής τάξης ως συμ­φέ­ρον ολό­κλη­ρης της κοι­νω­νί­ας. Βρι­σκό­μα­στε πλέον σε μια εκ­πλη­κτι­κή ιστο­ρι­κή φάση κατά την οποία η κυ­ρί­αρ­χη αστι­κή τάξη και ο τα­πει­νός δού­λος της, η πα­λαιά μι­κρο­α­στι­κή τάξη, όχι μόνο δεν μπο­ρούν να εκ­προ­σω­πή­σουν το γε­νι­κό συμ­φέ­ρον (έστω ως έμ­με­ση και στρε­βλή έκ­φρα­ση του δικού τους εγω­ι­στι­κού συμ­φέ­ρο­ντος), αλλά δεν το θε­ω­ρούν και ανα­γκαίο -ούτε και έχουν την ευ­φυία να μην επι­δει­κνύ­ουν το γυμνό συμ­φέ­ρον τους. Βρι­σκό­μα­στε σε μια κα­τά­στα­ση ηγε­μο­νι­κής κρί­σης και το ερώ­τη­μα που μπο­ρού­με πλέον να θέ­του­με είναι με ποιο τρόπο αυτή η ηγε­μο­νι­κή κρίση μπο­ρεί να με­τα­τρα­πεί (ή να μην με­τα­τρα­πεί) σε επα­να­στα­τι­κή κα­τά­στα­ση.

Έχει ση­μα­σία, όμως, να δούμε προς το παρόν με ποιο τρόπο η πα­ρο­χή δια­δο­χι­κών προ­νο­μί­ων από την αστι­κή τάξη στην πα­λαιά μι­κρο­α­στι­κή τάξη δένει τη συμ­μα­χία τους.

Με ση­μείο εκ­κί­νη­σης το δεύ­τε­ρο μνη­μό­νιο, η κυ­βέρ­νη­ση της ΝΔ υλο­ποιεί μια πο­λι­τι­κή συμ­μα­χί­ας της αστι­κής τάξης με την πα­λαιά μι­κρα­στι­κή τάξη με μέσο την εν­σω­μά­τω­ση ορι­σμέ­νων κρί­σι­μων, βρα­χυ­πρό­θε­σμων συμ­φε­ρό­ντων της στο Κρά­τος: ανε­ξέ­λεγ­κτη φο­ρο­λο­γι­κή συ­μπε­ρι­φο­ρά των μι­κρών επι­χει­ρή­σε­ων στο εμπό­ριο, την εστί­α­ση και λοι­πούς κλά­δους μι­κρής επι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τας, ελεύ­θε­ρη χρήση της μαύ­ρης ερ­γα­σί­ας, κα­τάρ­γη­ση των ωρα­ρί­ων, σχε­δόν δωρεά ερ­γα­σία, κα­τάρ­γη­ση ακόμη και του στοι­χειώ­δους ελέγ­χου της Επι­θε­ώ­ρη­σης Ερ­γα­σί­ας. Η κυ­βέρ­νη­ση της ΝΔ υλο­ποιεί τα πιο τρελά όνει­ρα του μι­κρού κα­πι­τα­λι­στή. Ενώ το πρώτο μνη­μό­νιο βύ­θι­ζε στην κρίση τις μι­κρές επι­χει­ρή­σεις πε­ριο­ρί­ζο­ντας δρα­μα­τι­κά την εσω­τε­ρι­κή ζή­τη­ση, επο­μέ­νως και τις πω­λή­σεις, με το δεύ­τε­ρο μνη­μό­νιο και τα νο­μο­θε­τή­μα­τα που ακο­λού­θη­σαν, η αστι­κή τάξη βάζει ξανά κάτω από την ομπρέ­λα της την πα­λαιά μι­κρο­α­στι­κή τάξη των μι­κρών επι­χει­ρή­σε­ων, του εμπο­ρί­ου και της αυ­το­α­πα­σχό­λη­σης, της αν­δρο­κρα­τού­με­νης οι­κο­γέ­νειας-επι­χεί­ρη­ση, της μι­κρής ιδιο­κτη­σί­ας, της φο­ρο­δια­φυ­γής και της αδή­λω­της ερ­γα­σί­ας. Η αστι­κή τάξη φρο­ντί­ζει πια για τον πα­ρα­δο­σια­κό της σύμ­μα­χο, τους Νοι­κο­κυ­ραί­ους.

 Ο "νοι­κο­κυ­ραί­ος", μια λέξη που δεν έχει πε­ρά­σει ακόμη στα λε­ξι­κά. Πρό­κει­ται για την τυ­πι­κή φι­γού­ρα ενός ατό­μου του οποί­ου η συ­μπε­ρι­φο­ρά κα­θο­δη­γεί­ται από τις αξίες της Δε­ξιάς: *Για τον Νοι­κο­κυ­ραίο, η κοι­νω­νία δεν υπάρ­χει, υπάρ­χει μόνο ο εαυ­τός του και η οι­κο­γέ­νειά του, το νοι­κο­κυ­ριό του, και αυτά φρο­ντί­ζει: είναι ένας τυ­πι­κός Δε­ξιός. Το βάθος της έν­νοιας του "νοι­κο­κυ­ραί­ου" δεν στα­μα­τά­ει όμως εκεί. Ποτέ δεν θα απο­κα­λέ­σου­με "νοι­κο­κυ­ραίο" έναν τρα­πε­ζί­τη, έναν εφο­πλι­στή, έναν ιδιο­κτή­τη με­γά­λης ή με­σαί­ας επι­χεί­ρη­σης, ένα με­γα­λο­στέ­λε­χος του ιδιω­τι­κού τομέα, έναν δια­φη­μι­στή ή τους άλ­λους μπά­τλερ της εξου­σί­ας: ο τυ­πι­κός Νοι­κο­κυ­ραί­ος βα­σί­ζει την ευ­η­με­ρία του στην μι­κρο-ιδιο­κτη­σία, την αυ­το­α­πα­σχό­λη­ση, τη βιο­τε­χνία και το μικρό εμπό­ριο, τις πε­λα­τεια­κές σχέ­σεις, την εκ­με­τάλ­λευ­ση των με­τα­να­στών, αλλά και των "ερ­γα­ζο­μέ­νων και μη αμει­βό­με­νων μελών της οι­κο­γε­νεί­ας", σε έναν καλό γάμο. Ο χει­ρό­τε­ρος εχθρός του είναι η κοι­νω­νι­κή αλ­λα­γή. Είναι εγκλω­βι­σμέ­νος ανά­με­σα σε δύο απει­λη­τι­κές πραγ­μα­τι­κό­τη­τες: Από την μια βρί­σκε­ται αντι­μέ­τω­πος με την διά­θε­ση της αστι­κής τάξης να συ­γκε­ντρώ­νει και να συ­γκε­ντρο­ποιεί την πα­ρα­γω­γή, να αλ­λά­ζει την κα­θη­με­ρι­νή ζωή και την κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση των ατό­μων προ­κει­μέ­νου να με­γι­στο­ποιεί τα κέρδη της και να ξε­περ­νά­ει τις κρί­σεις της. Από την άλλη, ο Νοι­κο­κυ­ραί­ος βρί­σκε­ται αντι­μέ­τω­πος με τον χει­ρό­τε­ρο εφιάλ­τη του, τους κομ­μου­νι­στές και τους αναρ­χι­κούς, αυ­τούς που θέ­λουν να φέ­ρουν τα πάνω κάτω ενώ η δική του ευ­η­με­ρία βρί­σκε­ται στην κοι­νω­νι­κή "στα­θε­ρό­τη­τα", όπως εκεί­νος ονο­μά­ζει τη στα­σι­μό­τη­τα. Η στα­σι­μό­τη­τα, η ησυ­χία, η τάξη και η ασφά­λεια που επι­διώ­κει, είναι όροι για να μην απα­ξιω­θούν τα πε­ριου­σια­κά του στοι­χεία, το "αν­θρώ­πι­νο κε­φά­λαιό" του, η θέση που με κόπο κα­τέ­κτη­σε στο εμπό­ριο ή στην πα­ρα­γω­γή, στα κοι­νω­νι­κά δί­κτυα που του πα­ρέ­χουν εξυ­πη­ρε­τή­σεις, η θέση που κα­τέ­κτη­σε στην πε­ρι­φέ­ρεια του κρα­τι­κού πε­λα­τεια­κού συ­στή­μα­τος, το σύ­στη­μα αξιών που του επι­τρέ­πει να κρα­τά­ει τους συγ­γε­νείς στην πει­θαρ­χία που αρ­μό­ζει στην ιδιο­τέ­λεια της οι­κο­γέ­νειας ως μο­νά­δα συ­μπύ­κνω­σης συμ­φε­ρό­ντων. Όσο για το μέλ­λον δεν έχει να προ­τεί­νει καμ­μιά αλ­λα­γή. Εγκλω­βι­σμέ­νος ανά­με­σα στις δύο δυ­νά­μεις κοι­νω­νι­κής αλ­λα­γής, ο τυ­πι­κός Νοι­κο­κυ­ραί­ος απει­λεί­ται από πα­ντού με προ­λε­τα­ριο­ποί­η­ση. Γί­νε­ται για αυτό ο υπέρ­μα­χος όλων των συ­ντη­ρη­τι­κών αξιών, από την Πα­τρί­δα, την Θρη­σκεία και την Οι­κο­γέ­νεια, έως την Αστυ­νο­μία, την Θα­να­τι­κή Ποινή και τον Σε­ξι­σμό1. 

 Έτσι δένει η συμ­μα­χία της αστι­κής τάξης με την πα­λαιά μι­κρο­α­στι­κή τάξη χάρη στη μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή από το δεύ­τε­ρο μνη­μό­νιο και μετά. Όχι μόνον έτσι: δένει τη συμ­μα­χία και με την εν­σω­μά­τω­ση συμ­φε­ρό­ντων της πα­λαιάς μι­κρο­α­στι­κής τάξης στο Νέο Εμ­φυ­λιο­πο­λε­μι­κό Κρά­τος. 

 Βέ­βαια, θα μπο­ρού­σε κά­ποιος να αντι­τά­ξει ότι ούτως ή άλλως η πα­λαιά μι­κρο­α­στι­κή τάξη, η τάξη των νοι­κο­κυ­ραί­ων, προσ­δέ­νε­ται συ­στη­μι­κά στο άρμα της αστι­κής τάξης, ακόμη και όταν τα αφε­ντι­κά του με­γά­λου κε­φα­λαί­ου επι­βάλ­λουν θυ­σί­ες στους νοι­κο­κυ­ραί­ους επει­δή υπε­ρι­σχύ­ει η ακραία απέ­χθεια που νοιώ­θουν για την Αρι­στε­ρά -συ­ναί­σθη­μα που τρο­φο­δο­τεί­ται από την αγάπη του νοι­κο­κυ­ραί­ου για την στα­σι­μό­τη­τα: εάν η αστι­κή τάξη είναι μια φορά "ανα­τρε­πτι­κή", οι ερ­γα­ζό­με­νες τά­ξεις όταν ακο­λου­θούν την δική τους τα­ξι­κά αυ­τό­νο­μη πο­ρεία είναι δέκα φορές πιο επα­να­στα­τι­κές (και όταν δεν είναι πραγ­μα­τι­κά επα­να­στα­τι­κές, πα­ρα­μέ­νουν τέ­τοιες στο φα­ντα­σια­κό του μι­κρο­α­στού νοι­κο­κυ­ραί­ου). Η συμ­μα­χία της αστι­κής με την πα­λαιά μι­κρο­α­στι­κή τάξη, θα εμ­φα­νι­ζό­ταν έτσι ως δε­δο­μέ­νη και ανε­ξάρ­τη­τη από την πο­λι­τι­κή σύ­γκυ­ρία. Αυτό ωστό­σο, δεν ισχύ­ει ακρι­βώς έτσι, με την έν­νοια ότι σε συν­θή­κες οξεί­ας κρί­σης, σαν τη ση­με­ρι­νή, η πα­λαιά μι­κρο­α­στι­κή τάξη δεν στρέ­φε­ται μεν προς την Αρι­στε­ρά, αλλά στρέ­φε­ται προς τον φα­σι­σμό ή την ακρο­δε­ξιά, για να αμυν­θεί στις οι­κο­νο­μι­κές επι­θέ­σεις που δέ­χε­ται από την με­γά­λη αστι­κή τάξη. Η πα­λαιά μι­κρο­α­στι­κή τάξη, όταν αντι­πο­λι­τεύ­ε­ται τους αφέ­ντες της, την αστι­κή τάξη, τους αντι­πο­λι­τεύ­ε­ται με τη μορφή ακρο­δε­ξιού ή του φα­σι­στι­κού "ρι­ζο­σπα­στι­σμού" προ­κει­μέ­νου να επι­τύ­χει έναν νέο τα­ξι­κό συμ­βι­βα­σμό που θα ανα­χαι­τί­σει τις δυ­νά­μεις που συν­θλί­βουν τον νοι­κο­κυ­ραίο. Η πο­λι­τι­κή πα­ρο­χών, που ασκεί­ται από τη ΝΔ, προς τους μα­γα­ζά­το­ρες, τους ιδιο­κτή­τες μι­κρών επι­χει­ρή­σε­ων που απα­σχο­λούν προ­σω­πι­κό, τους εστιά­το­ρες και προς λοιπά τμή­μα­τα δυ­να­μι­κής επι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τας, πα­ρο­χών που παίρ­νουν τη μορφή φθη­νής (στα όρια της δω­ρε­άν) αδή­λω­της ερ­γα­σί­ας, συ­μπί­ε­σης στο ελά­χι­στο των φο­ρο­λο­γι­κών υπο­χρε­ώ­σε­ων και κα­τάρ­γη­σης όλων των θε­σμών που προ­στά­τευαν στο πα­ρελ­θόν τους ερ­γα­ζό­με­νους, είναι μια πο­λι­τι­κή που απο­μα­κρύ­νει την πα­λαιά μι­κρο­α­στι­κή τάξη από την ΧΑ και τους Ανε­ξάρ­τη­τους Έλ­λη­νες και την ξα­να­βά­ζει κάτω από την ομπρέ­λα της με­γά­λης αστι­κής τάξης, του Νέου Εμ­φυ­λιο­πο­λε­μι­κού Κρά­τους και της Δε­ξιας. 

 1 Θα μπο­ρού­σε κά­ποιος να αντι­τά­ξει ότι αυτά δεν ισχύ­ουν για όλους όσοι τυ­χαί­νει να έχουν ένα εμπο­ρι­κό κα­τά­στη­μα ή μια μικρή πα­ρα­γω­γι­κή επι­χεί­ρη­ση. Βε­βαί­ως, αυτό είναι ορθό, για αυτό εξάλ­λου υπάρ­χουν και στις γραμ­μές μας αυτά τα επαγ­γέλ­μα­τα. Όταν μι­λά­με για κοι­νω­νι­κές τά­ξεις μι­λά­με με στα­τι­στι­κούς όρους, δη­λα­δή για την πλειο­νό­τη­τα όσων έχουν αυτά τα τα­ξι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά. Με­ρι­κοί ξε­φεύ­γουν από τον οι­κο­νο­μι­κό προσ­διο­ρι­σμό της τάξης τους επει­δή όπως όλοι μας ζουν μέσα στις ιδέες τους, στον κόσμο της ιδε­ο­λο­γί­ας που είναι ο απο­κω­δι­κο­ποι­η­τής της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας.

http://barikat.gr/

*Για τον συντάκτη του κειμένου ενα σχόλιο: Ηλία Ιωακείμογλου θεωρείς οτι  μόνο οι λεγόμενοι δεξιοί έχουν αυτού του είδους τη νοοτροπία;

(Προσωπικά μπορώ να πω οτι με μια ανάλογη νοοτροπία υπάρχουν εκατομμύρια νεοελλήνων ολόκληρου του πολιτικο-ιδεολογικού φάσματος.) 

Θέλω να πω οτι υπάρχουν πολλοί αστοί νοικοκυραίοι οι οποίοι φοράνε και τον μανδύα της αριστεράς. όμως δεν θέλουν να τους ταυτίζεις με τους ''νοικοκυραίους'' ούτε να τους αποκαλείς συντηρητικούς και οπαδούς της στασιμότητας.

ΑΠΟΨΕΙΣ 7/21/2013