Η ημέρα θανάτου του Παναγούλη συμπίπτει με την απεργία της εργατικής πρωτομαγιάς, την ετήσια εργατική γιορτή κατά την οποία η εργατική τάξη βρίσκει την ευκαιρία να προβάλει τα κοινωνικά και οικονομικά της επιτεύγματα και να καθορίσει το διεκδικητικό της πλαίσιο για το μέλλον.
Ο Παναγούλης είχε αναφέρει επανειλημμένα ότι ''η πολιτική είναι ένα καθήκον'', ενώ για εμάς, στις μέρες μας, έχει υποπέσει σε επαγγελματική ιδιότητα χείριστου είδους.
Ο Αλέκος Παναγούλης τη πρωτομαγιά του 1976 βρίσκεται στο αυτοκίνητό του με κατεύθυνση τη Γλυφάδα, στην οδό Βουλιαγμένης, ( εκεί που σήμερα βρίσκετε το μετρό του Αγ. Δημητρίου), και πίσω απ' αυτόν βρίσκονται σε κοντινή απόσταση άλλα δυο η τρία αυτοκίνητα τα οποία κινούνται με μεγάλη ταχύτητα, όπως και ο ίδιος.
Μετά από λίγο ακολούθησε η σύγκρουση και το αυτοκίνητο του Παναγούλη βρέθηκε σε ένα υπόγειο κατάστημα επί της λεωφόρου Βουλιαγμένης, ενώ όσοι άκουσαν τον κρότο και πλησίασαν στο FIAT Mirafiori ώστε να βοηθήσουν βρήκαν τον Αλέκο Παναγούλη ετοιμοθάνατο στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου.
Πολλά ακούστηκαν και γράφηκαν εκείνη τη περίοδο σχετικά με το περίεργο αυτοκινητιστικό ατύχημα του Παναγούλη, όμως, μέχρι σήμερα δεν επιβεβαιώθηκε αν αποτελούσε οργανωμένο σχέδιο εξόντωσης του, η αν ήταν ένα απλό ατύχημα.
Εμείς, όπως έχουμε αναφέρει και στο παρελθόν, πιστεύουμε ότι αποτελούσε οργανωμένο σχέδιο από τη πλευρά όσων ήταν εμπλεκόμενοι τα προηγούμενα χρόνια στην χουντική κυβέρνηση, και δεδομένου ότι ο Παναγούλης ήδη είχε ξεκινήσει τη δημοσιοποίηση των αρχείων της ΕΣΑ.
Η κηδεία του έγινε στις 5 Μαΐου στο Α’ Νεκροταφείο της Αθήνας και την παρακολούθησε πλήθος κόσμου, το οποίο άγγιζε το ένα εκατομμύριο πολίτες.
Το σεντόνι που σκέπαζε το φέρετρο ήταν κεντημένο από τα χέρια της ηρωίδας μάνας του και σε μία ταινία γραφόταν: «Ο Αλέξανδρος Παναγούλης καταδικάσθηκε σε θάνατο γιατί έψαξε την ελευθερία. Το 1976 πέθανε γιατί έψαξε την αλήθεια και τη βρήκε».
Το σεντόνι που σκέπαζε το φέρετρο ήταν κεντημένο από τα χέρια της ηρωίδας μάνας του και σε μία ταινία γραφόταν: «Ο Αλέξανδρος Παναγούλης καταδικάσθηκε σε θάνατο γιατί έψαξε την ελευθερία. Το 1976 πέθανε γιατί έψαξε την αλήθεια και τη βρήκε».
Ο κόσμος ο οποίος συγκεντρώθηκε στην κηδεία του Αλέκου Παναγούλη, από την ίδια ημέρα θεωρούσε ότι πρόκειται για πολιτική δολοφονία.
Τα συνθήματα «O Παναγούλης ζει», «Aβέρωφ φασίστα παραιτήσου», «Eξω τώρα οι Aμερικάνοι», «Eξω η ΣIA», δέσποζαν σε ολόκληρη την Αθήνα.
Όπως είχε πει η μάνα του, Αθηνά Παναγούλη, στην κατάθεση της μετά τον θάνατό του « Hταν δολοφονία. Διέπραξαν ένα καθ' όλα τέλειο έγκλημα.
Yποτιμάτε τη νοημοσύνη ολόκληρης της Yφηλίου αν καταθέσω ότι ο γιος μου υπήρξε θύμα τροχαίου ». Ο M. Στέφας, οδηγός του αυτοκινήτου με το οποίο συγκρούστηκε το IX του Παναγούλη , πριν ξεφύγει από την πορεία του, καταδικάστηκε για ανθρωποκτονία εξ αμελείας με λίγους μήνες φυλακής τους οποίους εξαγόρασε.
Το πρωί της 13ης Αυγούστου του 1968 ο Παναγούλης επιχείρησε να δολοφονήσει τον δικτάτορα Παπαδόπουλο, με εκρηκτικά, τα οποία έσκασαν λίγα δευτερόλεπτα νωρίτερα και γλύτωσε.
Συνελήφθη από την χούντα βασανίστηκε, φυλακίστηκε σε μια τρύπα - κελί 2χ1, όπου οι περισσότεροι άνθρωποι έπειτα από μικρό χρονικό διάστημα θα είχαν τρελαθεί, η ακόμα θα είχαν αυτοκτονήσει, όμως ο Αλέκος πάλευε για την ελευθερία μέσα από την ποίησή του και γράφοντας με το αίμα από τις φλέβες του.
Ο Παναγούλης στα κελιά του Μπογατιού έγραφε τραγούδια, ποιήματα, απομνημονεύματα με το ίδιο του το αίμα χωρίς κανείς βασανιστής ή δεσμοφύλακας να αντιληφθεί που έβρισκε το μελάνι.
Την Ιστορία του Αλέκου Παναγούλη οι περισσότεροι την γνωρίζετε, διότι έχουν γραφεί αναρίθμητα κείμενα, άρθρα, βιβλία, έχουν υπάρξει ντοκιμαντέρ, εκπομπές, κ.α., το αξιοπερίεργο όμως της ιστορίας του είναι μετά το θάνατό του, διότι στην κηδεία του δεν παρευρέθηκε η πολιτική ηγεσία, ούτε ο Αβέρωφ ούτε ο Κωνσταντίνος Kαραμανλής.
Σημείωση: Οι εκπρόσωποι της τυραννίας του λαού, των πολιτών, δεν τελειώνουν ποτέ, υπάρχουν σε κάθε εποχή, είναι αναρίθμητοι, πλαισιώνουν το δημόσιο ιστό, αποτελούν τα βασικά στελέχη των αστικών κομμάτων, κυβερνήσεων, τα περιφερειακά και τοπικά δημοτικά μέλη, και δυστυχώς 41 χρόνια μετά το θάνατο του Αλέκου Παναγούλη η Δημοκρατία στο τόπο μας δεν έχει βρει το σωστό δρόμο της. Τα συνθήματα «O Παναγούλης ζει», «Aβέρωφ φασίστα παραιτήσου», «Eξω τώρα οι Aμερικάνοι», «Eξω η ΣIA», δέσποζαν σε ολόκληρη την Αθήνα.
Όπως είχε πει η μάνα του, Αθηνά Παναγούλη, στην κατάθεση της μετά τον θάνατό του « Hταν δολοφονία. Διέπραξαν ένα καθ' όλα τέλειο έγκλημα.
Yποτιμάτε τη νοημοσύνη ολόκληρης της Yφηλίου αν καταθέσω ότι ο γιος μου υπήρξε θύμα τροχαίου ». Ο M. Στέφας, οδηγός του αυτοκινήτου με το οποίο συγκρούστηκε το IX του Παναγούλη , πριν ξεφύγει από την πορεία του, καταδικάστηκε για ανθρωποκτονία εξ αμελείας με λίγους μήνες φυλακής τους οποίους εξαγόρασε.
Το πρωί της 13ης Αυγούστου του 1968 ο Παναγούλης επιχείρησε να δολοφονήσει τον δικτάτορα Παπαδόπουλο, με εκρηκτικά, τα οποία έσκασαν λίγα δευτερόλεπτα νωρίτερα και γλύτωσε.
Συνελήφθη από την χούντα βασανίστηκε, φυλακίστηκε σε μια τρύπα - κελί 2χ1, όπου οι περισσότεροι άνθρωποι έπειτα από μικρό χρονικό διάστημα θα είχαν τρελαθεί, η ακόμα θα είχαν αυτοκτονήσει, όμως ο Αλέκος πάλευε για την ελευθερία μέσα από την ποίησή του και γράφοντας με το αίμα από τις φλέβες του.
Ο Παναγούλης στα κελιά του Μπογατιού έγραφε τραγούδια, ποιήματα, απομνημονεύματα με το ίδιο του το αίμα χωρίς κανείς βασανιστής ή δεσμοφύλακας να αντιληφθεί που έβρισκε το μελάνι.
Την Ιστορία του Αλέκου Παναγούλη οι περισσότεροι την γνωρίζετε, διότι έχουν γραφεί αναρίθμητα κείμενα, άρθρα, βιβλία, έχουν υπάρξει ντοκιμαντέρ, εκπομπές, κ.α., το αξιοπερίεργο όμως της ιστορίας του είναι μετά το θάνατό του, διότι στην κηδεία του δεν παρευρέθηκε η πολιτική ηγεσία, ούτε ο Αβέρωφ ούτε ο Κωνσταντίνος Kαραμανλής.
Αναφορικά με το δήμο Γλυφάδας, τόπο στον οποίο γεννήθηκε ο Παναγούλης, οι αξίες σήμερα είναι κατώτατες σε σχέση με ανθρώπους που γεννιούνται μια φορά στα 5.000 χιλ. χρόνια, σύμφωνα με ομολογία των χουντικών.
* Ο Αλέξανδρος Παναγούλης γεννήθηκε στις 2 Ιουλίου 1939 στη Γλυφάδα και έφυγε τη 1 Μαΐου 1976 στον Άγιο Δημήτριο, στο σημείο που βρίσκεται σήμερα το μετρό.
Στίχοι: Αλέκος Παναγούλης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
«Πάλης ξεκίνημα
νέοι αγώνες
οδηγοί της ελπίδας
οι πρώτοι νεκροί.
Όχι άλλα δάκρυα
κλείσαν οι τάφοι
λευτεριάς λίπασμα
οι πρώτοι νεκροί.
Λουλούδι φωτιάς
βγαίνει στους τάφους
μήνυμα στέλνουν
οι πρώτοι νεκροί.
Απάντηση θα πάρουν
ενότητα κι αγώνα
για να βρουν ανάπαυση
οι πρώτοι νεκροί.»
«Πάλης ξεκίνημα
νέοι αγώνες
οδηγοί της ελπίδας
οι πρώτοι νεκροί.
Όχι άλλα δάκρυα
κλείσαν οι τάφοι
λευτεριάς λίπασμα
οι πρώτοι νεκροί.
Λουλούδι φωτιάς
βγαίνει στους τάφους
μήνυμα στέλνουν
οι πρώτοι νεκροί.
Απάντηση θα πάρουν
ενότητα κι αγώνα
για να βρουν ανάπαυση
οι πρώτοι νεκροί.»
){kind=link}
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου