ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ >

ΚΑΘΟΛΙΚΟΤΗΤΑ ΑΝΕΥΘΥΝΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ

Τα τελευταία τριανταοκτώ τελευταία χρόνια κάποιοι πολιτικοί πλούτισαν ως ''εκπρόσωποι το λαού''δημιουργόντας το έκτρωμα της διαπλοκής, και εξαγοράζοντας συνειδήσεις πολιτών χαμηλού πολιτιστικού επιπέδου.

Κάθε πολίτης που είναι γνώστης των ισχυόντων στην Ελλάδα γνωρίζει τις μεθόδους εξαγοράς συνειδήσεων, ώστε να μην μπορεί να υπάρξει εξυγίανση σε κανένα τομέα, και αρχικά η μέθοδος χειραγώγησης πρέπει διαχρονικά να βρίσκεται στα χέρια, η τον έλενχο πολιτικών και χρηματοδοτών τους. (Όλα αυτά είναι γνωστά και τα γνωρίζεις, όμως σε οδήγησαν και εσένα να αλλοιώσεις την συνειδησή σου)

Ο κάθε πολίτης και ειδικά η νεολαία που έχει 1.000.000 ανέργους, ευελπιστεί σε κάποιες αλλαγές και διαφοροποιήσεις, όμως δεν εχω διαπιστώσει ούτε μια φορά επι δεκαετίες που βρίσκονται οι αποδείξεις εκπροσώπησης, και η απόδειξη όταν συνειδητά στηρίζεις ενα χώρο. ενα κόμμα, κάποια άτομα, οτι σε εκπροσωπούν. (Όλοι σήμερα εχουν γίνει εκπρόσωποι γιαλαντζί, θέλουν να παίρνουν χωρίς να δίνουν τίποτα)

Δέχεται επίσης ότι στο πολιτικό μας σύστημα υπάρχει αυξημένη διαφθορά. Όλα αυτά, σε μία δημοκρατία είναι ανιχνεύσιμα και κολάσιμα. Γι’ αυτό, «επαχθή χρέη» υπάρχουν και αναγνωρίζονται μόνον στις δικτατορίες τριτοκοσμικού και κομμουνιστικού τύπου. Αντιθέτως, στη δημοκρατία, η διαφάνεια – η οποία είναι και ένας από τους όρους λειτουργίας της – αποτελεί αντίδοτο στη διαφθορά και ενίοτε την αποτρέπει.

Βέβαια το κατά πόσο ισχυει η Δημοκρατία στην Ελλάδα είναι ενα άλλο ζήτημα, όταν υπάρχει η αμφισβήτιση απο πολιτικούς και εντός του κοινοβουλίου για το έλλειμα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.
(Είναι γνωστό πως υπάρχει η υπηρέτηση της διαπλοκής απο το σύνολο των πολιτικών εντός του κοινοβουλίου, ακόμα και αυτών που δηλώνουν αριστεροί)

ΟΛΟΙ ΥΠΗΡΕΤΟΥΝ ΤΗΝ ΔΙΑΠΛΟΚΗ και εξυπηρετούνται απο αυτή, το θέμα τι γίνετε απο εκεί και ύστερα για τους υπολοίπους.

(Μέχρι σήμερα ΤΙΠΟΤΑ για τον πολίτη απο όλους τους εξαπατητές που φροντίζουν για ιδιοτελή συμφέροντα και μέσα. ΟΧΙ ΤΩΝ ΔΗΜΟΤΩΝ, οχι της αναβάθμισης της δημοκρατίας.)


Επισημαίνουμε, έτσι, ότι από το 1979 έως και το 2010 έγιναν στην Ελλάδα 5.280 γενικές και κλαδικές απεργίες, σε ποσοστό 96% του δημοσίου τομέα, με αποτέλεσμα να χαθούν 1.385 ημέρες εργασίας. Σε σημερινά ευρώ, το κόστος αυτών των εργάσιμων ημερών, που είναι 45 τον χρόνο, αντιστοιχεί σε 135 δισ. ευρώ, ήτοι στο 39% του συνολικού δημοσίου χρέους της χώρας ή στο 55% των χρεών των ασφαλιστικών ταμείων. Σημειώνουμε ότι οι απεργούντες ναι μεν δεν προσήλθαν στην εργασία τους, πλην όμως εισέπραξαν το σχετικό ημερήσιο κόστος της τελευταίας – και το συνολικό αυτό ποσόν είναι αδύνατον να υπολογισθεί. Σίγουρα, όμως, σωρευτικά αντιπροσωπεύει κάποια δισεκατομμύρια ευρώ.

 Ωστόσο, ειδικά στην χώρα μας, υπάρχει μία άλλη, και πραγματική, διάσταση «επαχθούς χρέους» την οποίαν ουδείς τολμά να αναφέρει και, ακόμη περισσότερο, να αναδείξει. Γι’ αυτό, στο παρόν κείμενο θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μία μερική διάσταση αυτού του «επαχθούς χρέους» προβάλλοντας στοιχεία που με πολύ κόπο αναζητήσαμε και καταγράψαμε.

Οι περισσότερες από τις προαναφερθείσες απεργίες – ο αριθμός των οποίων είναι τριπλάσιος του αντιστοίχου κοινοτικού μέσου όρου πριν τη μεγάλη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως (ΕΕ) – είχαν εκβιαστικό χαρακτήρα και κατέληξαν στην απόσπαση απίθανων προνομίων. Τα τελευταία –όπως, για παράδειγμα, τα δωρεάν ταξίδια με την Ολυμπιακή Αεροπορία όλων των μελών των οικογενειών των εργαζομένων (;) στην εταιρεία, στην πρώτη θέση– επιβάρυναν, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, το κόστος παραγωγής της ελληνικής οικονομίας κατά 4% του ΑΕΠ περίπου. Έτσι, σωρευτικά τα τριάντα τελευταία χρόνια η ελληνική οικονομία επιβαρύνθηκε με άλλα 140 δισ. ευρώ, χάνοντας ταυτοχρόνως και σημαντικό μέρος από την ανταγωνιστικότητά της. Στην απώλεια αυτή θα πρέπει να προστεθεί και η κατά 2% σωρευτική επιβάρυνση του ΑΕΠ από τα κλειστά επαγγέλματα, η οποία επίσης υπολογίζεται σε άλλα 120 δισ. ευρώ.

Επίσης, από το 1993, μετά την πτώση της κυβερνήσεως Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, έως και το 2009, προσελήφθησαν στην ευρύτερο δημόσιο τομέα περί τα 600.000 άτομα, με αποτέλεσμα το κόστος του δημόσιου τομέα να επιβαρυνθεί με το απίστευτο ποσόν των 500 δισ. ευρώ – κόστος το οποίο ξεπέρασε κατά τέσσερις ποσοστιαίες μονάδες το αντίστοιχο μέσο της ΕΕ των 15 χωρών-μελών. Το ποσοστό αυτό σήμερα αντιπροσωπεύει 11 δισ. ευρώ ετησίως και είναι η βασική αιτία της δημιουργίας δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Ακόμα χειρότερα, επιβαρύνει και την εξυπηρέτηση του δημόσιου δανεισμού σε επίπεδα που είναι δύσκολο να υπολογισθούν.
(Όχι οτι δεν έγιναν προσλήψεις επι εποχής Μητσοτάκη, όμως σαφώς σε μια διετία δεν μπορούσαν να γίνουν ανάλογες αυτών που έγιναν αμέσως μετά)

Στις παραπάνω απίστευτες επιβαρύνσεις θα πρέπει να προσθέσουμε και την χορήγηση στην Ελλάδα 180.000 συντάξεων με μηδενική ανταπόδοση, οι οποίες σε μία εικοσαετία επιβάρυναν το υπερχρεωμένο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας με 24 δισ. ευρώ, στα οποία θα πρέπει να προστεθούν και κάποια δισεκατομμύρια εφάπαξ.

Αν και είναι δεδομένο το πλαίσιο ρουσφετοδιορισμών εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών, οι ίδιοι πολιτικοί σκόπιμα δημιούργησαν συνθήκες φυσικής εξόντωσης άλλων πολιτών οι οποίοι δεν μετείχαν στο κόλπο καταλήστευσης της χώρας ως μέλη κομμάτων και συντεχνιών.

Ο Μητσοτάκης είναι εν ζωή ακόμα και είναι εύκολο να εξηγήσει πως ονομάζεται αυτο που δημιούργησε στα ερτζιανά παρέα με τους υπολοίπους επαγγελματίες εξαπατητές και υπονομευτές της Δημοκρατίας στην Ελλάδα. (Είναι γνωστό ποιοι λόγοι οδηγούν σχεδόν το σύνολο να αλλοιώνει την συνείδηση και να μετατρέπεται σε γουρούνι)

Την περίοδο 1990-2009 καταγράψαμε επίσης για την Αθήνα 180 δήθεν φοιτητικές διαδηλώσεις, οι οποίες κατέληξαν σε καταστροφές δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας και σε λεηλασίες πανεπιστημιακών ιδρυμάτων ανυπολογίστου αξίας. Την εικοσαετία αυτή, οι καταστροφές που προκλήθηκαν μόνον στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο υπολογίζονται στα 30 εκατ. ευρώ σωρευτικά, συμπεριλαμβανομένων και των κλοπών επιστημονικού υλικού. Από κοινωνικής δε πλευράς, οι βάρβαρες αυτές εκδηλώσεις οδήγησαν σε απώλειες δεκάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας στο κέντρο της Αθήνας και στο κλείσιμο περίπου 10.000 εμπορικών και άλλων επιχειρήσεων.

Ατασθαλίες που, συνολικά, ξεπερνούσαν τα 20 δισ. δραχμές την εποχή εκείνη. Το ποσόν αυτό, βέβαια, ανεβαίνει σε αστρονομικά ύψη αν διαβάσει κανείς τις εκθέσεις του Λ. Ρακιντζή, Επιθεωρητού Δημοσίας Διοικήσεως, ο οποίος, στην γνωστή έκθεσή του, περιγράφει τα σημεία και τέρατα που συμβαίνουν στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοικήσεως, στις πολεοδομίες, στα Ελληνικά Ταχυδρομεία και γενικά σε δημόσιους οργανισμούς. Σύμφωνα με υπολογισμούς του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Αναπτύξεως (ΟΟΣΑ), το κόστος της διαφθοράς στην ελληνική δημόσια διοίκηση αντιπροσωπεύει περί το 2% του Ακαθαρίστου Εγχωρίου Προϊόντος (ΑΕΠ) της χώρας, ήτοι, με τα σημερινά δεδομένα, ένα ποσόν της τάξεως των 5 δισ. ευρώ. Έτσι, σε επίπεδο τριακονταετίας, φθάνουμε αισίως τα 120 δισ. ευρώ.

Είναι, λοιπόν, ηλίου φαεινότερον ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι όντως «επαχθές», όχι όμως για τους λόγους που επικαλούνται κάποιοι νομικοί, που, υποκρίνονται ότι τώρα ανακαλύπτουν τον τροχό της διαφθοράς και της γραφειοκρατικής ασυδοσίας. Αυτοί που αναζητούν ενόχους και αποδιοπομπαίους τράγους για το αποκαλούμενο ελληνικό «επαχθές χρέος» και απειλούν με μηνύσεις και άλλα παρόμοια, καλά θα έκαναν να μάθουν …γραφή και ανάγνωση. Το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι το γνήσιο προϊόν της καταληστεύσεως του δημοσίου πλούτου από συντεχνίες, συνεταιρισμούς, συνδικαλιστικά σωματεία, δημόσιες επιχειρήσεις και κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες.

Όλος αυτός ο εσμός της ελληνικής, σοβιετικού τύπου, κλεπτοκρατίας δίνει σήμερα τον υπέρ πάντων αγώνα για να καταρρεύσει η χώρα. Είναι η μόνη ελπίδα τους. Διότι, μία ελληνική κατάρρευση θα αφήσει άθικτους όλους τους μηχανισμούς της διαφθοράς και θα ενισχύσει τις εξουσίες των συντεχνιών.

Για παράδειγμα, επιχειρηματίες που τροφοδοτούν τις διάφορες φιλολογίες περί επιστροφής στην δραχμή, είναι ξεκάθαρο τι επιδιώκουν. Έχοντας τεράστια χρέη στο εσωτερικό και γερές καταθέσεις στο εξωτερικό, σε περίπτωση που η Ελλάδα επιστρέψει στη δραχμή νομίζουν ότι θα εξοφλήσουν τα χρέη τους σε υποτιμημένες δραχμές, εισάγοντας υπερτιμημένα ευρώ.

Θα συμβεί, δηλαδή, ό,τι συνέβη στην πάλαι ποτε Σοβιετική Ένωση, στην οποίαν οι ολιγάρχες της νομενκλατούρας αγόρασαν σχεδόν τα πάντα με υπερτιμημένα έναντι του ρουβλίου δολάρια που είχαν φυγαδεύσει στο εξωτερικό την περίοδο του κομμουνιστικού καθεστώτος. Με το χρήμα αυτό οι ολιγάρχες, όχι μόνον απέκτησαν αμύθητες περιουσίες, αλλά εγκατέστησαν και τις δικές τους πολιτικές εξουσίες. Έτσι, η σημερινή Ρωσία ελέγχεται από τους ολιγάρχες του χρήματος και αυτούς που αποτελούν το πολιτικό τους σκέλος.

Αυτό το μοντέλο «οραματίζονται» κάποιοι και για την Ελλάδα, γι’ αυτό και επιδιώκουν με κάθε μέσον να την αποκόψουν από την Ευρώπη. Δηλαδή, πέρα από τη μεγάλη ληστεία, οι κύκλοι αυτοί επιχειρούν σήμερα και μία πολιτικο-θεσμική ανατροπή. Το θέμα είναι τεράστιο και οι διάφορες πτυχές του θα αναδεικνύονται όλο και πιο αδρά όσο κυλά ο χρόνος. Και ο χρόνος κυλά εφιαλτικά γρήγορα.

ΓΛΥΦΑΔΑ WEB,

Γιάννης Κουρδομένος

ΥΓ: Απο την στιγμή που κόμμα η πολιτικός δεν δυνάται να δώσει ΑΠΟΔΕΙΞΗ είναι ΑΠΑΤΕΩΝΑΣ και ΣΥΝΤΕΧΝΙΑ ΑΝΕΥΘΥΝΩΝ ΑΠΑΤΕΩΝΩΝ.

ΓΛΥΦΑΔΑ FM 90,6 ΜΗΖ 1977 - 2004 MONO ΚΑΤΑΣΧΕΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΥΠΗΡΕΤΕΣ ΤΗΣ ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ ΚΑΙ ΜΕ ΕΝΤΟΛΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ.

(Εαν επιλέγεις αυτούς τους πολιτικούς και κόμματα, συμπράτεις και εσυ στο έγκλημα)

(Ο πολίτης εχει δώσει το σύνολο των αποδείξεων οτι δεν είναι απατεώνας, απατεώνες είναι οι πολιτικοί και ειδικά ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ, και στην συνέχεια όλοι οι υπόλοιποι.)
  • Blogger Comments
  • Facebook Comments

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Item Reviewed: ΚΑΘΟΛΙΚΟΤΗΤΑ ΑΝΕΥΘΥΝΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ Rating: 5 Reviewed By: Glyfadaweb
f="https://unpkg.com/video.js/dist/video-js.css" rel="stylesheet">