Τριάντα εξι χρόνια παρουσίας στα ελληνικά γράμματα συμπληρώνε φέτος ο Άρης Ταστάνης, τριάντα εξι χρόνια ταξίδια στον κόσμο της ποίησης, εκεί όπου ελεύθερος μπορεί να συνυπάρχει δημιουργικά και ισότιμα σε μια πολιτεία που δεν φοβάται τη διαφορετικότητα.
Ο Άρης Ταστάνης, μέχρι και χθες συγκέντρωνε υπογραφές και προωθούσε καταγγελίες για τις περικοπές, που επιβάλλονται στις δομές της υγείας, ενώ σε όλη τη ζωή του, γνώριμη φιγούρα με το αναπηρικό καροτσάκι του ήταν στην πρώτη γραμμή του αγώνα, των κινητοποιήσεων, των πολιτιστικών εκδηλώσεων για τα κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα. Έπασχε από "μυϊκή δυστροφία των άκρων", καθηλωμένος από 22 ετών.
Από παιδί γνωρίζει καλά όλες τις αρνητικές πτυχές του νοσηλευτικού συστήματος και της κοινωνικής μέριμνας επανένταξης. Ο *Άρης Ταστάνης θα είναι πάντα κοντά μας γιατί πάνω απ΄ όλα αφήνει ένα πλούσιο πνευματικό έργο, με βαθιές ρίζες στη γενέτειρα γη του τη Λέσβο και τους δημοκρατικούς αγώνες. Από τα πρώτα του βήματα στην ποίηση το έργο του γίνεται αποδεκτό, ενώ ο Τάσος Λειβαδίτης θα γράψει το 1977 στην Αυγή για τις πρώτες του εκδόσεις («Πίσω από τους γυάλινους τοίχους» και «Αιολικά»), ότι είναι «ο Θεόφιλος της ποίησης».
Την ποιητική του διαδρομή σημαδεύουν τα πάθη και οι αγώνες των καθημερινών ανθρώπων. Μαζί πάντα και ο νόστος και η θύμηση της Αιολίδας.
Δεκατεσσάρων ετών οργανώνεται στην Δ.Ν. Λαμπράκη. Το 1974 στον "Ρήγα Φεραίο". Το 1980 γίνεται μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών. 1985 Διεθνής Αμνηστία. 1981 Επιτροπή Συμπαράστασης Πολιτικών Προσφύγων και Παρέμβαση Αναπήρων Πολιτών. Το 1983 εκδίδει το λαογραφικό περιοδικό "Τα Παρακοιλιώτικα" και το 2002 το πολιτιστικό περιοδικό "Γλυφάδα Άνω-Κάτω".
Έχει δημοσιεύσει 11 έργα, ποιήματα και διηγήματα, από το 1976 έως σήμερα.
Η κηδεία του Άρη Ταστάνη θα γίνει την Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου στις 4 μ.μ στην εκκλησία Θεοτόκου στην πλατεία Καραϊσκάκη Άνω Γλυφάδα.
Αντί για στεφάνια ο Άρης θα ήθελε να προσφερθούν χρήματα για σκοπούς υπέρ των ανθρώπων με ειδικές ανάγκες.
*ΆΡΗΣ ΤΑΣΤΑΝΗΣ Βιογραφικό γραμμένο απο τον ίδιο: Γεννήθηκα στα Παράκοιλα Λέσβου, το 1953. Η αντιστασιακή δράση του πατέρα μου, οι διώξεις στον εμφύλιο, καθώς και οι πρώτες ενδείξεις της σκληρής ασθένειας στο παιδικό μου σώμα, υποχρέωσαν την οικογένεια μου να εγκαταλείψει το νησί και να μεταναστεύσει στην Αθήνα. Από το 1966 κατοικώ στην Τερψιθέα – Γλυφάδας, από το 1973 σε ηλικία πλέον 20 χρόνων μετακινούμαι μόνο με αναπηρικό αμαξίδιο.
Από παιδί γνώρισα κάτι παραπάνω από καλά, γνώρισα βαθιά όλες τις αρνητικές πτυχές του νοσηλευτικού συστήματος και της κοινωνικής επανένταξης. Είχα την “τύχη” να μεγαλώσω σε εποχές γκρίζες κι άγονες για τ’ άτομα με αναπηρία. Σε δύσκολες συνθήκες κοινωνικού αποκλεισμού. Τότε που ήταν στίγμα για το άτομο και την οικογένεια του η αναπηρία και όνειρο η πρόσβαση στην πόλη και τη ζωή, στη μέριμνα της πολιτείας, στη μόρφωση και την αποκατάσταση.
Μέσα σε αυτές τις συνιστώσες, θέλοντας να δώσω διέξοδο στην ανάγκη δραπέτευσης από τα ψηλά τείχη του αποκλεισμού, αρχίζω να γράφω ποιήματα και να μελετώ αχόρταγα λογοτεχνικά κείμενα. Από τότε θα σημαδέψουν βαθύτατα όλη την ποιητική μου διαδρομή, τα πάθη και οι αγώνες των καθημερινών ανθρώπων. Τα όνειρα και οι αγωνίες στις υποβαθμισμένες γειτονιές της μεγαλούπολης. Μαζί πάντα ο νόστος και η θύμηση της Αιολίδας, (τόπος, χρόνος, ιστορία, άνθρωποι, αγώνες, θυσίες, οράματα).
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου