Γλυφάδα 21.08.2015
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Μετά και τις τελευταίες εξελίξεις υποχρεώνομαι να δηλώσω τα παρακάτω.
Η συμμετοχή μου στην οργάνωση μας πριν από μερικά χρόνια, ήταν η προσωπική μου απάντηση στην επίθεση που δέχονταν ο εργαζόμενος κόσμος όπως και στην ανάγκη της συλλογικής αντίστασης και ανατροπής της από μέρους μας.
Όλοι οι αντιλαϊκοί νόμοι, οι άδικες φορολογίες, η κατάλυση εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, η βίαιη αντιμετώπιση όποιου αντιστέκεται, συγκρούονται αυταπόδεικτα με τα συμφέροντα της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού και για αυτό με βρίσκουν ενάντιο.
Αυτά όμως, απορρέουν από την εφαρμογή των μνημονίων που επιβλήθηκαν, παρά και ενάντια στη θέληση μας. Για αυτό το λόγο, πιστεύω πως η πάλη ενάντιά τους αποτελεί καθήκον. Το αντιμνημονιακό καθήκον.
Η αναγκαιότητα των μνημονίων δικαιολογείται και επιβάλλεται από την ύπαρξη του δημόσιου χρέους. Ενός χρέους άδικου, που δημιουργήθηκε για να λειτουργήσει έτσι και ωφέλησε αυτούς, που σήμερα εξαιρούνται από την αποπληρωμή του ,ενώ όλα φορτώνονται στις πλάτες των εργαζομένων. Για το λόγο αυτό η πάλη για την διακοπή αποπληρωμής και την μονομερή διαγραφή του χρέους είναι μονόδρομος.
Το χρέος, δηλαδή το εργαλείο σύνθλιψης των ανθρώπων που ζουν από την εργασία τους και οι συνέπειές του πάνω σε όλους μας πολλαπλασιάζονται λόγω του νομίσματος στο οποίο είναι εκφρασμένο. Οι συνέπειες της υιοθέτησης του ευρώ πηγαίνουν πολύ μακρύτερα, καθώς η λειτουργία του σαν μέσο αποθησαύρισης καταστρέφει κάθε εγχώρια παραγωγική προσπάθεια. Για το λόγο αυτό, η έξοδος από το ευρώ αν και αποτελεί ένα νομισματικό θέμα, που από μόνο του αδυνατεί να λύσει κοινωνικά θέματα, αποτελεί αναγκαιότητα.
Το ευρώ από μόνο του όμως, δεν γεννά κανονισμούς, ρυθμίσεις, επίφαση δημοκρατίας. Δεν υποχρεώνει ολόκληρα κράτη, στην υιοθέτηση γραφειοκρατικών οδηγιών, ούτε υπογράφει ούτε και δεσμεύει ολόκληρη την Ευρωπαϊκή ήπειρο, σε στρατιωτικές, εμπορικές και άλλες συμφωνίες. Η ΕΕ το κάνει. Αυτή η αδίστακτη μηχανή πολτοποίησης λαών για τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Η γελοιογραφία δημοκρατίας, η πιο σκοτεινή γραφειοκρατική συνένωση εταιρικών συμφερόντων ενάντια σε κοινωνικά δικαιώματα. Για το λόγο αυτό, η πάλη για την έξοδο από την ΕΕ, είναι υποχρέωση κάθε ανθρώπου που αναγνωρίζει το ρόλο της και τις συνέπειες της ύπαρξής της.
Όλα τα παραπάνω σ. και σ., δεν αποτελούν την ιδεολογική μου τοποθέτηση. Το σύνολο των αρχών και των ιδεών μου. Όλα τα παραπάνω αποτελούν απλά τις πολιτικές μου θέσεις. Τις θέσεις που σήμερα, εκτιμώ πως δεν μπορούν να υπηρετηθούν από την συμμετοχή μου στο ΣΥΡΙΖΑ.
Αφού επί τόσους μήνες η ηγεσία, διαφύλαξε τους μηχανισμούς προηγούμενων κυβερνήσεων αλλά τους επέκτεινε κιόλας με κατάλληλο προσωπικό. Αφού αυθαίρετα υπέγραψε την συμφωνία του Φεβρουαρίου και την παρουσίασε σαν νίκη. Αφού προχώρησε στην άδικη αποπληρωμή δανείων, με τον ίδιο τρόπο που και όλοι οι προηγούμενοι καθεστωτικοί έκαναν, δηλαδή απαλλοτριώνοντας τις όποιες τελευταίες αποταμιεύσεις των εργαζομένων υπήρχαν σε ασφαλιστικά ταμεία. Αφού με αδιαφανή διαπραγματευτική ομάδα και απίστευτα επιχειρήματα, υπέγραψε μνημόνιο (πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής το ονομάζουν!) και το νομιμοποίησε με διάτρητες διαδικασίες.
Αφού αδιαφόρησε, για την άποψη όλων των οργάνων αλλά και των μελών του κόμματος. Αφού τελικά, με αντιμετώπισε με αυτό τον τρόπο, πρώτα να προκηρύξει εκλογές μετά σύγκλιση ΠΓ και ίσως μετά συνέδριο(!), δεν μου δίδεται άλλη διέξοδος, από την αποχώρησή μου από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Σ. και σ., από την εποχή που ήμουν νεολαίος και διάβασα για την τύχη του Εβραϊκού πληθυσμού στην Ελλάδα την περίοδο της κατοχής, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως οι ευθύνες των θρησκευτικών τους ηγετών ήταν τεράστιες. Η επιβολή ιδεολογημάτων από αυτούς οδήγησαν τόσους ανθρώπους στον αφανισμό, την ίδια ώρα που η αριστερά τότε, τους καλούσε να βγουν στο βουνό και να πολεμήσουν για την σωτηρία τους.
Όμως σ. και σ., τις τρομακτικότερες ευθύνες πιστεύω ακράδαντα τις είχαν οι ίδιοι. Ο κάθε ένας από αυτούς τους ανθρώπους, που πεισμένοι από έωλα επιχειρήματα, στάθηκαν εμπρός στο καμιόνι, ανέβηκαν αυτοί και ανέβασαν και τους δικούς τους, καταδικάζοντάς τους στην καταστροφή. Σήμερα, στέκομαι μπροστά στο δικό μου καμιόνι και έχω πάρει την απόφαση πως θα χρειαστεί να με ανεβάσουν. Με την δική μου θέλησή, δεν ανεβαίνω. Το ίδιο ελπίζω να κάνουμε όλοι μας.
Τέλος, λίγες ήταν οι προσπάθειές μου, περιορισμένες οι δυνατότητες και η συνεισφορά μου και σημαντικές οι ευθύνες μου. Απευθυνόμενος σε όλες και όλους σας, σας ευχαριστώ που μου επιτρέψατε να σταθούμε πλάι πλάι και να δώσουμε μαζί τις μάχες της περιόδου στους δρόμους, τις εκλογικές αναμετρήσεις, στις μικρές πρακτικές εργασίες. Και είμαι σίγουρος πως εκεί θα συναντηθούμε πάλι.
Τάκης Δρόσος
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου