«Chonggoing Blues» (Κίνα, 2010)
Ενας ναυτικός (εξαιρετικός μέσα στην γιωπή και μελαγχολία του ο Ξουέι Γουάνγκ), που πριν από 15 χρόνια είχε εγκαταλείψει την οικογένειά του, επιστρέφει στον τόπο του, το Τσονγκ Κινγκ, για να ανιχνεύσει τις μυστηριώδεις συνθήκες θανάτου του γιου του, ο οποίος σκοτώθηκε από έναν αστυνομικό ενώ κρατούσε όμηρο μια γιατρό. Μέσα σε αυτό το «αστυνομικό» πλαίσιο ο φακός του Γουάνγκ Ξιάο Σουάι εξερευνά με επιμέλεια και με αξιοζήλευτη δομή μια παλαιά Κίνα που πεθαίνει δίνοντας τη θέση της σε μια καινούργια. Οχι μόνο συμβολικά, αλλά και συγκεκριμένα γιατί την ίδια ώρα το φιλμ μετατρέπεται σε ένα συγκλονιστικό πορτρέτο της πόλης Τσονγκ Κινγκ, η οποία, ενώ θεωρείται μία από τις πιο χαρακτηριστικές μεγαλουπόλεις της σημερινής Κίνας, έχει διατηρήσει την ταπεινότητα μιας κλασικής κινεζικής εργατούπολης.
«Brighton Rock» (Αγγλία, 2011)
Ο σκηνοθέτης Ρόουαν Τζοφί (σεναριογράφος του αξιόλογου «Αμερικανού» που είδαμε στις αρχές της σεζόν) στοχεύει σε ένα φιλμ νουάρ ατμόσφαιρας, με άψογα σκηνικά και κοστούμια εποχής, ένα ψυχολογικό θρίλερ με ρετρό φινέτσα. Εκανε μια θαυμάσια δουλειά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η ταινία μπορεί να ξεπεράσει το σπουδαίο βρετανικό φιλμ του 1947 σε σκηνοθεσία Τζον Μπάουλτινγκ με τον Ρίτσαρντ Ατένμπορο στον ίδιο ρόλο. Με την α λα Λεονάρντο Ντι Κάπριο ομορφιά του ο Γουίλσον (είχε παίξει τον Ιαν Κέρτις στο «Control») είναι πειστικός μεν, αλλά κάπου βλέπεις ότι δεν έχει το εκτόπισμα ενός ηθοποιού ικανού να σηκώσει στις πλάτες του μια ολόκληρη ταινία. Αντιθέτως, οι δεύτεροι ρόλοι είναι αυτοί που πραγματικά σε κερδίζουν: η Ελεν Μίρεν (η οποία μισεί τον Πίνκι και θέλει να τον εξοντώσει), ο Φίλιπ Ντέιβις (ο γερασμένος κακοποιός του οποίου τη θέση εποφθαλμιά ο Πίνκι) και ο Αντι Σέρκις του «Sex, drugs and rock 'n' roll» (μαγνητικός «νονός» του εγκλήματος).
(«Pieds nus sur les limaces», Γαλλία, 2010)
Η δυναμική ερμηνεία της Λουντιβίν Σανιέ στην «Ατίθαση Λίλι» («Pieds nus sur les limaces», Γαλλία, 2010) είναι το μεγαλύτερο ατού της ταινίας που σκηνοθέτησε η Φαμπιάν Μπερτό διασκευάζοντας το δικό της ομότιτλο μυθιστόρημα. Σε μια πολύ ώριμη στιγμή της ανοδικής καριέρας της, η 32χρονη Σανιέ (που δείχνει 22χρονη) υποδύεται τη Λίλι, ένα ξεχωριστό κορίτσι, όχι ακριβώς καθυστερημένο αλλά ιδιαίτερο, το οποίο ζει σε αρμονία με τη φύση, ελεύθερο, χωρίς συμβιβασμούς, χωρίς αναστολές και χωρίς να δέχεται υποδείξεις από κανέναν. Η Λίλι ενδιαφέρεται μόνο για τη στιγμιαία απόλαυση όλων όσα η ζωή τής προσφέρει. Τρώει, πίνει, κάνει σεξ και κοιμάται όποτε η ίδια το θελήσει. Ετσι βρίσκεται διαρκώς στην «απέναντι όχθη».
«Fast Five» (ΗΠΑ, 2011)
Η αποθέωση της χολιγουντιανής τεστοστερόνης λέγεται «Fast Five» (ΗΠΑ, 2011), σκηνοθετήθηκε από τον Τζάστιν Λιν και είναι η τέταρτη συνέχεια της περιπέτειας αυτοκινήτων ταχύτητας «Οι μαχητές των δρόμων» («The fast and the furious») που στην εποχή της ήταν και πάλι η αποθέωση της τότε χολιγουντιανής τεστοστερόνης. Καλογυαλισμένα σώματα γεμάτα τατουάζ, που οδηγούν τα πιο γρήγορα και τα πιο «πειραγμένα» αυτοκίνητα του κόσμου (αλλά και με τις πιο όμορφες γυναίκες του κόσμου επίσης), κατακλύζουν την οθόνη με φόντο το Ρίο ντε Τζανέιρο, όπου ο Βιν Ντίζελ και ο Πολ Γουόκερ, οι πρωταγωνιστές της πρώτης ταινίας, πάνε για τα «χοντρά» λεφτά.
(«Balada triste de trompeta», 2010, Ισπανία)
Το φιλμ αρχίζει στη δεκαετία του '30, όταν ο πατέρας του κλόουν σκοτώνεται πέφτοντας θύμα της Εθνοφυλακής του δικτάτορα Φράνκο. Εν συνεχεία θα βρεθούμε στη Μαδρίτη της δεκαετίας του '70, όπου βλέπουμε το παιδί να έχει μεγαλώσει, να μην είναι και πολύ στα καλά του και να πιάνει δουλειά σε τσίρκο ως κλόουν. Ενας άλλος κλόουν (Αντόνιο ντε Λα Τόρε) και μια ακροβάτις (Καρολίνα Μπανγκ) συμβάλλουν στην εξέλιξη της ιστορίας, στην οποία τα πάντα πολύ σύντομα μεταλλάσσονται, παραμορφώνονται.
(«Obyknovenny fashizm», Σοβιετική Ενωση, 1965)
Ο «Αληθινός φασισμός» («Obyknovenny fashizm», Σοβιετική Ενωση, 1965) το «κύκνειο άσμα» του ρώσου σκηνοθέτη Μιχαήλ Ρομ (1901- 1971), που επαναπροβάλλεται στις αίθουσες, θεωρείται μία από τις «δημοφιλέστερες» αντιπολεμικές ταινίες όλων των εποχών, μια καταδίκη του φασισμού όχι μέσα από την «ψυχρή» κοινωνιολογική προσέγγισή του, αλλά μέσα από την ανάδειξη της επιρροής που είχε η φασιστική νοοτροπία στην καθημερινότητα του μικροαστού. Υλικό από πολεμικά αρχεία της πρώην Σοβιετικής Ενωσης, της Γερμανίας και της Πολωνίας, αλλά και από τα απόρρητα αρχεία του χιτλερικού υπουργείου προπαγάνδας και τις ταινίες της Λένι Ρίφενσταλ εμπλουτίζει την ταινία, η οποία ωστόσο δεν αρκείται στην παράθεση απλώς των ιστορικών ντοκουμέντων, αλλά αγγίζει στην καρδιά του το ζήτημα του φασισμού και της μαζικής παραπλάνησης των λαών.
(«Chalet girl», ΗΠΑ, 2011)
Στη ρομαντική κομεντί «Το κορίτσι του Σαλέ» («Chalet girl», ΗΠΑ, 2011) του Φιλ Τρέιλ η Φελίσιτι Τζόουνς υποδύεται την πρώην πρωταθλήτρια στο skateboard η οποία ως βοηθός σε σαλέ πολυτελούς χιονοδρομικού κέντρου βρίσκει μια παλιά σανίδα του snowboard και ανακαλύπτει ότι έχει ταλέντο και στο χιόνι! Οπότε γοητεύει τον Εντ Γουέστγουικ και τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται.
- Εκτός του απόλυτου εθισμού στο χαζόκουτο της διαπλοκής υπάρχει και ο κινηματογράφος, Δημοκρατία δεν υπάρχει.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου