Το δημόσιο συμφέρον δεν συμπίπτει με το εθνικό συμφέρον, είναι τεμνόμενα αλλά όχι απολύτως συμπίπτοντα. Αναφέρεται στην κοινωνία , στον λαό, που μπορεί να απαρτίζεται από διάφορες εθνότητες και άτομα διαφορετικών ιδεολογιών η ακόμα και θρησκειών.
Η ορθή πρόνοια και το ορθό ενδιαφέρον για όλους τους ανθρώπους όχι μόνον επιβάλλεται από το διεθνές δίκαιο, αλλά είναι και στοιχείο του δημοσίου συμφέροντος, επειδή αυτό δεν αναφέρεται μόνον στις υλικές συνθήκες, αλλά και σε εκείνα τα ψυχολογικά προαπαιτούμενα που απαιτούνται για την υγιή κοινωνία και την εξέλιξή της.
Το αληθινό επίκεντρο της σημερινής κρίσης του κόσμου δεν είναι ακριβώς η οικονομία, παρόλο που εκφράζεται μέσω αυτής, αλλά η ανθρώπινη ιδιοτέλεια και η λανθασμένη αντίληψη των εννοιών.
Στο επίπεδο των εννοιών η ανθρώπινη αντίληψη είναι ειδεχθώς ανεπαρκής και διαστρεβλωτική της αλήθειας. Το πρόβλημα του ανθρώπου, ατομικό και συλλογικό, ήταν πάντοτε η εναρμόνιση ατόμου και συνόλου και οι ιδεολογίες προσπάθησαν να καλύψουν ανεπιτυχώς τη μία ή την άλλη ανάγκη μέσω είτε ανταγωνιστικής ελευθερίας, είτε πρόνοιας χωρίς ελευθερία.
Φυσικά και τα δύο συνέτειναν στην ανελευθερία και στην ανασφάλεια, σωματική και πνευματική. Όμως κάθε κατάτμηση της φύσης του όντος είναι λανθασμένη μέθοδος και αντίληψη, έστω και αν περιέχει τμήματα της αλήθειας.
Μέσα σε αυτό το τραγικό δίπολο σύγκρουσης η έννοια του δημοσίου συμφέροντος σέρνεται ανηλεώς ανάμεσα στην έμμεση ταύτισή της με τα συμφέροντα των διαφόρων ελίτ μέχρι την ταύτισή της με τις βασικές ανάγκες και τα ιδιοτελή συμφέροντα του συνόλου.
Όλο το φάσμα των διαφοροποιήσεων της αντίληψης για το δημόσιο συμφέρον είναι ανθρωποκεντρικό, γιατί στην καλύτερη περίπτωση στηρίζεται εν μέρει στην ανάγκη των πολλών ανθρώπων ως πρόνοια, αλλά σε όλες τις περιπτώσεις αποβλέπει και εκτρέπεται στην ικανοποίηση της ανθρώπινης επιθυμίας των λίγων ή των πολλών.
Ο άνθρωπος επικαλείται το δημόσιο συμφέρον με όλες τις δυνατές μορφές του, στην πραγματικότητα εν αδυναμία θυμάται το Κοινό Καλό και εν αφθονία αρκείται στο ατομικό ή συλλογικό όφελος αδιαφορώντας για τους υπόλοιπους που βρίσκονται εκτός ομάδας.
Επιβεβαιώνει έτσι τραγικά τις πικρόχολες διαπιστώσεις του Νίτσε και με αυτόν τον τρόπο απαξιώνει ο ίδιος τις μεγάλες έννοιες της θέλησης, της δύναμης, της ενότητας, της αγάπης, της ισότητας, της δικαιοσύνης.
Γίνετε σαφές ότι το σύνολο εκλεγμένων μιας τοπικής κοινωνίας δημιουργεί μια ομάδα - συντεχνία - και αυτή η ομάδα λειτουργεί με γνώμονα το δικό της όφελος και συμφέρον αδιαφορώντας για το σύνολο, αν και στα λόγια φαίνεται ότι απασχολείται με ζητήματα των πολλών.
Μέχρι σήμερα δεν κατέστη δυνατόν να αντιληφθεί συλλογικά τίποτε ανώτερο από το δημόσιο συμφέρον ο άνθρωπος, και να το διατυπώσει γραπτά.
Το ότι καταπατείται συνεχώς το δημόσιο συμφέρον ενάντια στον νόμο δεν είναι απορίας άξιο, αλλά αναμενόμενο, γιατί στην ουσία του περιλαμβάνει την αυτοκαταστροφή του – κάτι που δεν θέλει η πλειονότητα να αντιληφθεί.
Ωστόσο δεν πρέπει να αγνοούμε την σύνδεσή του με το κοινό καλό που είναι περισσότερο αφηρημένο, όπως είναι και καθετί που σχετίζεται με όλους και όλα. Αυτή η σύνδεσή του με το κοινό καλό είναι ο παράγοντας που μπορεί να ανοίξει τον δρόμο για μια πιο ενδελεχή και εξελικτική ανάλυση της έννοιας του δημοσίου συμφέροντος και την απεμπλοκή του τόσο από την καχεκτική σε περιεχόμενο λειτουργία της δημοκρατίας με τους διεφθαρμένους ή ανεπαρκείς εκπροσώπους της κοινωνίας, που δεν την υπηρετούν σοβαρά, όσο και από την κρατικιστική εκδοχή του δημοσίου συμφέροντος, όπου το κράτος χάνει την ανθρωπινότητά του, γίνεται φορέας συμφερόντων διαφόρων ελίτ και καταλήγει σαν μια υπερίσχυση της μηχανής πάνω στο πνεύμα.
Βέβαια πίσω από κάθε μηχανή υπάρχει ο χειριστής της, που συνήθως τη χρησιμοποιεί εναντίον των άλλων, καθώς και αυτός τη θεωρεί μηχανή και τους άλλους αντικείμενα. Έτσι κάθε συσσώρευση δύναμης, κρατικής ή ιδιωτικής, αντί να χρησιμοποιείται ως πεδίο σχέσεων και εξελικτικής προοπτικής των σχέσεων, χρησιμοποιείται ως μέσο αποξένωσης, δηλαδή ως μέσο εξουσίας.
Εδώ λοιπόν, σε αυτό το κομβικό σημείο οφείλουμε να σταθούμε, και να σταθμίσουμε από κοινού τι διαμόρφωση μπορεί να γίνει, εννοώντας χάραξη πολιτικών, ώστε να βρεθεί η χρυσή τομή ανάμεσα στα οφέλη μιας συντεχνίας - ομάδας - και του κοινωνικού συνόλου.
Είναι κωμικοτραγικό αυτό που πολλά πολιτικά πρόσωπα ισχυρίζονται, ότι δηλαδή προσπαθούν να κατανοήσουν τι θέλει η κοινωνία για να προσαρμοστούν σε αυτό, λες και η προσαρμογή είναι είτε ένας συμφεροντολογικός υπολογισμός, πράγμα που αναιρεί αυτό που λένε, είτε μία εύκολη πράξη ειλικρινής και βιωματική, πράγμα που είναι εξαιρετικά δύσκολο για να είναι αληθινό στις ορατές πολιτικές συνθήκες.
Θεωρούν ότι τα λόγια αρκούν, ότι αυτό συνάδει προς το δημόσιο συμφέρον, χωρίς όμως να δίνουν κάποια απόδειξη για την αυτογνωσία τους, την ταυτόχρονη απαραίτητη κατανόηση της δικής τους βαθιάς ανάγκης που είναι άσχετη από την επιθυμία τους για εξουσία.
Αλλά χωρίς αυτή την αυτογνωσία τους δεν μπορούν να αφουγκραστούν πραγματικά την κοινωνία και το μόνο που κάνουν είναι να πράττουν όπως η διαφήμιση, που προσπαθεί να εμφανίσει το πωλούμενο προϊόν με κατάλληλο για κέρδος τρόπο, πράγμα που είναι και πάλι μία προσαρμογή, όπου αφουγκράζεται μεν τον άνθρωπο αλλά κατά το ζωώδες του μέρος.
Η πραγματική ανάγκη δεν ανιχνεύεται με τέτοιους τρόπους. Αυτοί οι τρόποι τείνουν πάντοτε να προσαρμόσουν τον ανιχνεύοντα άνθρωπο στο κατώτερο σημείο του ψυχισμού, αυτό της σωματικής ανάγκης και της επιθυμίας της δικής του και των άλλων.
Αυτός ο τρόπος λειτουργίας καθορίζει και το περιεχόμενο που δίνεται τελικά στο δημόσιο συμφέρον.
Η ανθρωπότητα δεν βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να μπορεί και να αντικρύσει το πραγματικά νέο, βρίσκεται ακόμη στην αλγεινή θέση όπου πρέπει να εναρμονίσει τις διάφορες έννοιες που διαπερνούν τη ζωή της (όπως δημόσιο συμφέρον, δημοκρατία, κράτος κλπ.) με την αληθινή τους προοπτική.
Ευτυχώς ταυτόχρονα ισχύει το ότι κάθε κρίση μπορεί να χρησιμοποιηθεί για βελτίωση της αντίληψης όχι μόνον διανοητικά αλλά και ψυχολογικά.
Κλείνοντας τονίζω ότι η στάση διαχωρισμού ομάδας - κοινωνικού συνόλου - η οποία γίνετε κοινός αντιληπτή από όλους, άσχετα του μορφωτικού τους επιπέδου, χωρίς τα προαπαιτούμενα ουσιαστικής κάλυψης των αναγκών της μάζας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην διάσπαση και τον κατακερματισμό.
Βέβαια, αρκετοί βρισκόμενοι στην φάση εξουσιαστικού ζενίθ αδυνατούν να σταθμίσουν ανάμεσα στα δικά τους οφέλη και του κοινωνικού συνόλου, με αποτέλεσμα την ανώμαλη προσγείωση που έρχεται στη λήξη της θητείας τους.
Τονίζω ότι η περισσότερο ανώμαλη προσγείωση όλων των συμμετεχόντων και όλων των εποχών για τα χρονικά της τοπικής μας κοινωνίας έρχεται το 2019 ελλείψει της χάραξης των πραγματικών πολιτικών που απαιτούνται σήμερα στη Γλυφάδα.
ΓΛΥΦΑΔΑ WEB,
Γιάννης Κουρδομένος
glyfadaweb@gmai.com
ΥΓ: ΓΛΥΦΑΔΑ FM 1977 - 2004 Καταχρηστικές διώξεις και κατασχέσεις.
* Με στοιχεία απο το δοκίμιο: «Η έννοια του δημοσίου συμφέροντος και η προστασία του Συντάγματος» σε μια χώρα που το Σύνταγμα έχει γίνει ''κουρελού''
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου